The Bad Villain

Fainted

Er zijn inmiddels alweer twee weken voorbij gegaan na het vertellen van mijn verhaal. Vandaag  is de rechtszaak en het lijkt erop dat Austin in de gevangenis terecht gaat komen. Het is niet zeker dat ik direct hier weg ben, waarschijnlijk moet ik hier nog blijven totdat ik Austin ben vergeten.

Ik ben best wel blij dat ik alles aan Nathan heb verteld. Ik ben overgeplaatst naar een andere leefgroep en het is hier veel gezelliger. Hij is ook meegegaan naar deze groep omdat hij mij wil helpen met mijn eetproblemen. Alleen dat snap ik niet, want ik heb geen eetproblemen.. Ik eet alleen gewoon niet zoveel, maar ik vind dat meer diëten  omdat ik veelte dik ben. Dus moet ik alles maar uitkotsen..

Als Niels mijn kamer op komt om te vertellen dat we moeten komen voor het eten besluit ik om gewoon niet te gaan. Ik heb echt geen honger.. Als hij zo graag wil dat ik kan eten sleept hij mij maar mee.

Na een tijdje begin ik mij te vervelen en ga ik wat liedjes zingen, totdat ik opeens verstoord word door een boze Nathan.

‘Alice! Waarom was je niet bij het eten?!’ Schreeuwt hij boos naar mij. Ik voel opeens tranen over mijn wangen heen rollen. ‘D-Doe rustig, ik heb gewoon geen honger..’ Zeg ik zachtjes. Hij zucht zacht en drukt een broodje in mijn handen. Ik eet het met tegenzin voor de helft op en zeg dat ik het echt niet meer hoef. Hij vind het gelukkig niet erg.. Als ik het op heb wilt hij mij mee trekken, maar ik hou hem tegen. ‘Ik moet nog naar de wc..’ ‘Oké, ik wacht buiten op je.’ Ik wacht even en zet dan de kraan aan, vervolgens spuug ik al mijn eten weer uit. Ik spoel door en ga de kamer uit.

‘Klaar voor de rechtszaak?’ ‘Jepp!’

Veel woordgevechten en tranen later is de rechtszaak tegen Austin eindelijk klaar. Alleen het spannendste moment moet nog komen: De uitslag.

Ik ben best zenuwachtig, want de tegenpartij deed het ook best goed. Het was moeilijk om mijn hele verhaal te vertellen, maar gelukkig was ik niet de enigste. 11 van de 17 meisjes zijn gekomen en hun hebben het meisje opgespoord die mijn vervanger was, dus er was best veel bewijs voor ons. Alleen de advocaat van Austin probeerde het onze richting weer uitduwen, waardoor er woordgevechten ontstonden. Ik wou dat ik nu even kon zingen, want dat maakt mij altijd minder zenuwachtig. Wat als wij niet winnen? Gaat hij dan al onze ouders vermoorden? Ik zucht diep.

‘De aanklacht voor Austin Welsh bevat mishandeling, verkrachting en misdaden doen met andere mensen. Er is genoeg bewijs om aan te tonen dat Meneer Welsh schuldig is. Uw bent veroordeeld tot 12 jaar gevangenis straf en 2 jaar TBS. De nazorg van de meisjes word apart bekeken. Zaak gesloten.’

Na een klein feestje te hebben gevierd is het tijd om weer terug te gaan naar de gevangenis. Als we zijn aangekomen ga ik direct naar mijn eigen cel. Ik moet echt even zingen.

Ik zing let me go van Avril Lavinge.

Love that once hung on the wall

Used to mean something, but now it means nothing

The echoes are gone in the hall

But I still remember, the pain of december

Oh, there isn't one thing left you could say

I'm sorry, it's too late

I'm breaking free from these memories

Gotta let it go, just let it go