''How can I start a good story?''
- της Nicole Papastylianou
Όλοι ξέρουμε πως το βασικό θέμα μιας ιστορίας, μιας καλής ιστορίας αποτελεί η πλοκή. Αυτό εννοείται, για κάποιους, καθώς αν είναι ελκυστικό το περιεχόμενο, πρωτότυπο, με έξυπνο και ίσως λί...
Είναι εκεί. Τον βλέπω. Είναι με το κινητό στο χέρι και πληκτρολογεί. Το κλείνει και κοιτάει δεξιά και αριστερά και τρώει τα νύχια του. Λες να αγχώνεται; Τις σκέψεις μου σταματάει η δόνηση στο κινητό μου.
"Όλα καλά; Φτάνεις;"
Με έχει πλάτη. Επιτέλους ξεκολλάω τα πόδια μου από την γωνία και πάω προς το μέρος του. Βρίσκομαι από πίσω του και του χτυπάω χαλαρά τον ώμο.
"Ωω! Ουαου! Γεια!" Λέει.
"Χαίρεται!" λέω και χαμογελάω.
"Ας γνωριστούμε και από κοντά, Άγγελος Καρανικολάου, χάρηκα."
"Νικόλ Παπαστυλιαννού, παρομοίως."
"Αφού γνωριστήκαμε, ας πάμε."
"Αμέ!"
Πήγε πλήρωσε την είσοδο κι εγώ καθόμουν στο σαλονάκι στο λόμπι. Και τον χάζευα.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Φοράει αυτό το μαγιό με μια λευκή μπλούζα και έχει μια πόλο τσάντα που μάλλον μέσα έχει τα πράγματά του. Ρε παιδιά, είναι πολύ ωραίος.
"Πάμε;" λέει βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.
"Ναι αμέ φύγαμε!"
Μου απλώνει το χέρι και του δίνω το δικό μου, ακολουθώντας τον προς το ασανσέρ.
"Περίμενες πολύ;" τον ρωτάω
"Όχι, απλώς ανησύχησα μήπως δεν ερχόσουν. Δηλαδή μήπως το μετάνιωσες. Ήθελα πολύ να σε δω. Να γνωριστούμε και από κοντά, να έχεις μια σωστή άποψη για εμένα και να μην με κρίνεις από το σχόλιό μου."
"Χαχαχα, τώρα είμαι εδώ."
"Το βλέπω και χαίρομαι πάρα πολύ, που σε έχω για παρέα."
Το ασανσέρ σταματάει και ανοίγουν οι πόρτες και μπροστά μας βλέπουμε μια πισίνα, ξαπλώστρες, μίνι μπαρ.
"Πού θες να καθήσουμε;" ρωτάει.
"Κάπου που να έχουμε και λίγη θέα."
"Εντάξει." λέει και τον ακολουθώ σε κάτι ξαπλώστρες που βρίσκονται στην άκρη και βλέπεις μεγάλο μέρος της θάλασσας.
"Είναι καλά εδώ;"
"Είναι τέλεια!"
"Χαίρομαι που σου αρέσει." λέει και μου κλείνει το μάτι. Μάλλον κόκκινισα γιατί αυτός χαμογέλασε.
Βγάζω την μια πετσέτα μου και την απλώνω πάνω στην ξαπλώστρα, βγάζω παντόφλες και σορτσάκι και μένω με το μαγιό μου. Τις ίδιες κινήσεις έκανε και αυτός, αλλά έβγαλε την μπλούζα.
Αφού βολευόμαστε έρχεται ο σεβριτόρος και παραγγέλνουμε καφέ και ξεκινάμε την κουβέντα.
"Πες μου πράγματα για εσένα!" του λέω.
"Θα προτιμούσα να τα βρεις μόνη σου. Δηλαδή δεν μ' αρέσει να τα λέω."
"Μυστήριο πάλι. Εσύ ξέρεις ήδη αρκετά για εμένα. Δηλαδή, από τα άρθρα."
"Ναι, πράγματι ξέρω, αλλά θέλω τόσο πολύ να μάθω κι άλλα, τα πράγματα που φανερώνουν οι συζητήσεις χωρίς νόημα, οι κινήσεις, τα μάτια σου..."
"Άρα θες να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον."
"Κάπως έτσι."
"Θες να δοκιμάσουμε κάτι;"
"Για πες!"
"Λοιπόν, κάθε εβδομάδα, θα γράφουμε μια παράγραφο ο ένας για τον άλλον! Αν συνεχίσουμε να μιλάμε και τα σχετικά."
"Ενδιαφέρον, και θα λέμε ένα χαρακτηριστικό ή μία συνήθεια και ο άλλος θα μας λέει αν πέσαμε μέσα!"
"Ναι!!"
Λέω και χαμογελάμε ο ένας στον άλλον, έρχονται οι καφέδες και ρουφάω μια μεγάλη γουλιά. Τον κοιτάω και τον πιάνω να με κοιτάει με ένα τρομερά έντονο τρόπο.
Oh shit. Θα μπορούσα να τον κοιτάω όλη μέρα και να μην βαριέμαι.
"Αφού ήπιες την μεγάλη γουλιά σου θα μπούμε για καμιά βουτιά;"
"Βασικά θες πρώτα να με βγάλεις μερικές φωτογραφίες;" ρωτάω.
"Δεν παίζεσαι. Θα σε βγάλω μετά."
Λέει και μου πιάνει το χέρι για να σηκωθώ. Αφήνω τον καφέ μου και σηκώνομαι και πηγαίνουμε προς την πισίνα. Με παίρνει αγκαλιά σαν νύφη και μπαίνουνε από τα σκαλάκια.
"Κρυώνω!!!!!" φωνάζω και χτυπιέμαι και αυτός γελάει.
