Love Maze

Chapter 02

Aspean's POV

Naiwan syang nakatayo sa kinatatayuan niya habang gulat na nakatingin sakin pero makikita mo rin ang lungkot sa mga mata nya.

"Hoy! 'Kala ko ba nagugutom ka na?" Sigaw ng kaibigan nya. Gulat itong napalingon sa kanya at naupo sa tapat ni Frans at katabi ni Jin.

Sakto namang dumating si Taehyung na may dalang tray ng frappe at fries.

"Woa daebak! Fries!!!" Sigaw ni jin sa kanya at akmang kukunin ang fries na nasa tray na hawak nya pero napaamang sya nang tapikin sya ni taehyung sa kamay. "Hyung! This is not your's okay?" Pagsaway niya kay jin.

Napasandal nalang si jin sa upuan at ngumuso. Nahagip ng paningin nya ang gawi ko. "Hey! What's your name? You look new?" Nakangiting aniya sakin.

Ngumiti ako sa kanya "I'm Aspean Yumi Yamada but you can call me Yumi." Pagpapakilala ko. "I'm Kim Seokjin and you can call me Jin for short." Nakangiting pagpapakilala nya.

"Ahm..Taehyung?" Tawag ko sa kanya."Yes?" Sagot nya habang nakataas ang dalawang kilay.

"Bakit ang dami naman yata ng inorder mo?" Tanong ko habang nakaturo sa tray.

"Ahh... may dadating pa kasi ehh. Actually madami kaming barkada" aniya tsaka ibinaba ang tray sa tapat namin

Sa totoo lang kinakabahan ako, pano kung maling kaibigan nanaman yung napili ko? Paano kung masali nanaman ako sa barkada at mapariwara nanaman ako? Edi hindi na ko makakaalis dito? And worst, lagi ko nang makikita si jeon jungkook!!!!! No!!! I have to focus para maging magaling ako sa klase at makabalik na ko sa Shime University.

Inilibot ko ang paningin ko sa maliit na cafeteria na'to. Walang masyadong students dito. Napahinto ako sa paglibot ng tingin at huminto ito kay jungkook, inaamin kong may kirot parin akong nararamdaman sa puso ko dahil sa nangayari sa amin.

*Flashback*

Masaya akong nagbihis para makipagmeet sa boyfriend ko. Naghihintay na daw sya sa park kaya binilisan ko na ang paghahanda.

Nang matapos ako ay agad akong bumaba, ni hindi man lang ako nag paalam kay mom at dad. Agad din naman akong duneretso sa park at umupo sa bench. Inilibot ko ang aking mata, at nakita ko si Jungkook!

Lumapit ako sa kanya pero ikinagulat ko nang bigla syang tumayo at bigla nya kong salubungin ng isang mahigpit na yakap na kahit ang paghinga nya at ang mabilis na pagtibok ng puso nya ay ramdam ko.

Pero agad akong kinabahan ng marinig ko ang paghikbi nya. Agad akong kumalas sa pagkakayakap at iniharap sya sakin at ikinagulat ko nang makita ang mga luhang dumadaloy sa kanyang pisngi.

"Jungkook? Are you okay? What happened? Why are you crying?" Sunod sunod kong tanong habang nakatingin ng deretso sa kanyang mata.

"I-I want to t-tell you something." Aniya habang pilit ang pag-aayos nya ng boses.

"Yes kookie? Tell me. What is it? Is there something bothering you?" Tanong ko ng may pagaalala.

Pinunasan ko ang mga luha sa kanyang pisngi. "Shh... its okay. Tell me." Pagpapatahan ko sa kanya.

"Yumi, promise me na hindi ka magagalit kapag sinabi ko to sayo." Aniya at tumango naman ako. Kinakabahan ako, kinakabahan ako sa kung anong nangyari sa kanya, kinakabahan ako sa kung anong pwedeng lumabas na salita sa bibig nya.

"I-I'm l-leaving" nakayukong aniya. Kumunot naman ang noo ko dahil hindi ko maintindihan kung ano ang sinasabi niya.

"What? Get straight to the point jungkook. Naguguluhan ako. San ka naman pupunta? Bakit kailangan mo pang magpaalam sakin? May gagawin ka bang masama? Or lalayo ka na ba sakin?" Sunod sunod na ani ko. Nagulat pa ko sa mga salitang lumabas sa bibig ko.

"L-let's b-break up" uutal-utal na sabi nya.

Agad na nag-unahang bumagsak ang mga luha kong namumuo Sa mata ko. "Huh?" sabi ko, hindi ako makapaniwal sa sinabi nya!

"I said l-lets b-break up"

Napangiwi nalang ako sa mga salitang naririnig ko sa kanya. "W-why?" Tanong ko pilit na pinipingilang mapiyok.

"My family is going back to Korea and I don't  know when o kung babalik pa ba ako" pagpapaliwanag nya sa pagitan ng mga hikbi nya.

"Why? Don't you love me anymore?" Ani ko habang patuloy ang pagagos ng mga luha ko sa pisngi ko.

"No, that's not it, I love you.... very much. But you know how I hate long distance relationship right?" Pangaamo nya.

"No! You're not going anywhere!" Sigaw ko sa kanya. Agad nya naman akong niyakap.
"I have to go Yumi. Or else ikaw ang mapapahamak." Aniya habang umiiyak.

Nag taka naman ako sa sinabi nya. "What? Bakit naman ako ang mapapahamak?" Naguguluhang tanong ko.

Kumalas sya sa pagkakayakap "Your brother told me last month na kapag hindi ako lumayo sayo within a month ay dadalhin nya kami ng pamilya ko sa Korea. Pero sinuway ko sya dahil akala ko hindi totoo yung sinabi nya. Kaya ngayon nabigyan ng offer ang daddy ko mula sa company nyo sa Korea at kailangan naming sumama sa kanya. I'm sorry Yumi." Pagpapaliwanag nya.

"What?! Why did my brother did that?! Is he out of his mind?! Bakit ba ayaw na ayaw nyang maging tayo?!?!" Nanggagalaiting sigaw ko.

"Yumi, I'm leaving this afternoon. This is our last goodbye." He said at tumulo nanaman ang mga luha sa pisngi nya. "Yumi, always remember that I love you and I'm willing to sacrifies everything for you." He said between his fake smiles.

"No. No. Please. Don't leave. I can't live without you. Please jungkook, I'm begging you" pagmamakaawa ko sa kanya pero umiling iling lang sya "No Yumi you have to be safe. Being with me makes it dangerous for you." Aniya at hinawakan ang dalawang kamay ko. "Before I leave, I want to give you something." He said and take out something from his pocket. Pumunta sya sa likuran ko at isinuot sa akin ang isang kwintas na silver may design na key. "This necklace is for the two of us. Kahit anong mangyari pagtatagpuin tayo ng kwintas na ito." Aniya sa likuran ko.

"Yumi, I have to go now. I still have to pack my things." Aniya at tuluyan na akong nilayuan, nilayuan nya na ko at hindi na babalik pa.

*End of flashback*