Pagkakaibigan
noong ang mga tula ay sinumulan,
may magkahalong tuwa at takot ang aking narandaman,
tuwa dahil kasama at kausap ko siya noong itong itong tula ay aking umpisahan,
takot dahil alam ko na balang araw kami ay hahantong sa hiwalayan,
lilipat na kasi ako ng paaralan,
masaya pa naman kami para sa isa't isa dahil makikita na namin ang aming mga kaibigan,
lalo na't malapit na ang kanikaniya naming mga pasukan,
minsan na lang kam i magkaroon ng maayos at tuloy tuloy na usapan,
dahil sa kanya-kanyang kinabi-busy-han,
nagkaroon kami ng seryosong usapan noong minsan,
at ang tanong na "kung gaano kabilis magbago ang sitwasyon" ang aming napagsupan,
tipong seryosong-seryoso ang sagutan,
hanggang sa sinabi niyang "isang gabi lamang at pagkagising mo pwedeng magbago ang lahat-lahat,"
lumipas ang mga araw at halos hindi ko namalayan,
ang aming komunikasyon ay halos ligguhan,
ang paguusap na dati ay puno ng tawanan,
ngayon ay labis na napalitan,
halos hindi ko na matandaan,
ang eksaktong araw kung kailan,
ang araw na labis akong sinakop ng kapaguran,
ang pagsagot ko sa iyong mga mensahe ay parang wala nang kahulugan,
yung tipong kahit ano na lamang ipadala ko para lamang mayroong pagusapan,
may nasabi at nagawa akong kamalian,
at iyong minarkahan,
iyon na ang huling hantungan ng ating pagkakaibigan.
mayroon akong napagtanto,
na isang pagkakamali mo,
at iyon ay "isang pagkakamali mo lang, lahat ay pwedeng magbago."
Kthnxbye.
