somebody kill me (g×g) texting

0.7

Telefon hala çalıyordu, yüksek ihtimal heyecanlanmıştı ve soluklarını düzene sokmaya çalışıyordu. Anlamıştım. Bir kaç çalıştan sonra telefon açıldığında, sadece kesik nefeslerini duyabiliyordum. Boğazımı temizleyip, "Alo?" diye mırıldandım. Nedense heyecanlanmıştım ve avuç içlerim sırılsıklam olmuştu.

"Dünya..." diye mırıldandı naif bir sesle. Sertçe yutkundum. Sesinin kulağıma melodi gibi gelmesi normal miydi? "Neden canın yanıyor bebeğim?" diye sorunca kalbim dört nala koşmaya başladı. "S-siktir." deyince kendime bile inanamadım. Az önce kekelemiş miydim? "Annem evi terketti. Nedenini bile bilmiyorum."

"Anlayabiliyorum." dedi hafif durgun çıkan sesiyle. Kaşlarımı çattım. "Bi' sorun mu var?" Cık diye bir ses çıkardı. "Sana tam şuan sarılmak çok güzel olurdu." Dudağımı yalayıp alnımı sildim. Vücudum olduğundan fazla ter atıyordu. "Gel sarıl güzelim? Seni tutmuyorum." dedim karşılık olarak. "Ama beni sevmiyorsun ki." Gözlerimi yumdum. "Ağlıyor musun sen?"

"Yo hayır."

"Belki biraz."

"Pekala, ağlıyorum."

Onun dediği cümleye ima olarak, "Seni tam şuan öpmek çok güzel olurdu." diye mırıldandığımda telefonun kapanma sesini duydum. Hafifçe gülerek telefonu kapattım. Huzurlu hissediyordum.