Henüz 12 yaşında iken depremin merkez üssünde ilk cehennemini yaşadı. Kim bilebirdi, hayatındaki cehennemlerin o günden sonra sıraya girip kendilerini sergilemek için zamanlarını beklediklerini.
Herşey buraya kadarmış diye düşünemiyordu bir türlü. Gökteki uğultular, insanların "sesimi duyan varmıııııı" sedalarıyla karışmışken bile. Enkaz altındakiler, enkaz üstündekilerden daha fazla olsa bile. Camideki musalla taşından taşan meyyitler caminin heryerini doldurmuşken ve adeta ölülerden bir camii cemaati olmuşken bile. Gök günbatımına takılı kalmışken bile.
Bir his...
İçinden bir his diyordu ona burda bitmeyeceğini. Her artçı şok onu daha çok umutlandırıyordu. Her artçı deprem ona yaşadığının uyarısıydı.
Binlerce bozuk psikolojiden muhtemelen en sağlamı ondaydı ve sağlamlaşmaya devam ediyordu. Bir cehennemi atlatmıştı, yıkılmamıştı...
17.08.1999
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TAMU YOLCULARI
ActionYorgundu, dişlerini sıkıp derin bir nefes aldı. Tekrar kalp atışları ve nabzı hızlanmıştı. Öfkesi ateşini harlarken o bakışı bir kez daha attı ve söylenmeye başladı. "sen vaadinden caymazsın".
