Çok tuhaf insan bi fıtrat üzerine doğup büyüyor.Aklı da kalbi de her geçen gün acıya alışmaya çalışıyor.Cok çabalıyorum diyosun yapıyorum diyosun sonra aslında yapamadığının her şeyin aynı kaldığının hiçbir şeyi değiştirmediğinin farkına varıyorsun. Anlıyorsun da noluyor? Vaz mı geçiyorsun ağlamaktan , her gün sanki olacakmış gibi hayal kurmaktan. Yıkıyorlar seni, paramparça ediyolar,dağıtıyorlar sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatlarına devam ediyorlar.Onlar yeni kollarda ,yeni omuzlarda yer ararken sen onun düşlerine sığdırmaya çalışıyorsun kendini.
Peki bir şey sorabilirmiyim? O kadar düşün hayalin ardında onlarda gördüğümüz o sözde koca yüreklerine bizim gözümüzdeki o koca kalbine sığabildik mi?Sığdırabildinizmi kendinizi onların düşlerine?
Hanginiz sığdınız? Hangimiz verdiğimiz değerin karşılığını alamdık demedi? Hepimiz dedik işte...
Hepiniz dediniz hepimiz dedik ve hep kaybettik.
Sevdik....
Kaybettik.
Güvendik...
Kaybettik.
Çok mutlu olduk dedik...
Kaybettik.
Sonra bu kadar mutluluk bize fazla dedik...
Yine kaybettik.
Peki neden dedik Allaha el açtık defalarca isyan ettik bir çok kez nefes alamdık kalbimiz daraldı ölüyoruz dedik, ölmedik belki üstümüze toprak atmadılar ama bizim üstümüze toprak atmadanda gömdüler. Işin garip yanı şu ki o toprağa bizimde onların üstüne atmamızı istediler. Peki biz naptık ? Ne onlar gibi öldürebildik ne de gömebildik.Değdi mi?
Değdimi ağlamamış gibi davranıp bizi yıktıkları hâlde paramparça olduğumuz hâlde her nasılsın sorusuna verdiğimiz" iyiyim " cevabını derken kalbimizden geçirdiğimiz "Allah kahretsin,lanet olsun iyi degilim içim yanıyor aglayamıyorum derdimi anlatamıyorum " diye isyan etmeye değdimi?
Değmedi be usta...
Allah kahretsin degmedi yine.
Hep bi çare aradım bu acıyı dindirmeye hep bir ilaç.
Bulamadım be usta bulamadım çaresini.
Zaman dediler bana zaman ilaçmış.Oyle dediler inandım bekledim.
Bekledim...
Bekledim...
Usta bekledim işte bu zaman ne zaman etkisini göstermeye başlıyor .
Dayanamıyorum usta aylar geçti ama sanki yıllar geçmiş o ölmüş ben yaşlanmışım gibi hissediyorum. Hani zamandı bunun ilacı hani merhemdi yaralarıma. O zaman niye geçmiyor usta. Bıktım ben yaşamaktan ağlamaktan...
Ama buldum bir çaresini. Gerçekten bulmuştum basaricaz hepimize bunun çaresini açıklıycam. Onlar gibi nasıl tek bir sozle insanlar hayatımızdan nasıl çıkarılır hepimize bunu öğreticem...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SILDIN MI BENI
Non-Fiction"insan oğlu"ne güzel kelime.Anne olan her kadın insan biz ise oğlu.Bi kelime ancak bu kadar iyi anlatılır. Ve her insanoğlunun kalbi ile birlikte doğması ,çok tuhaf bi duygu. Hayır hayır kalpten kastım organ olan değil ben diğer yarımızdan söz ediyo...
