Escaping from me ✓

-hoofdstuk 3-

-Malia-

Ik stribbel hevig tegen wanneer ik word meegetrokken door de wachters. Precies in de tegenovergestelde richting van de kant waar de knappe man opging. Ik werp nog één laatste blik op Samuel voordat ik de zware poorten word uitgetrokken.

Ik word het kasteel uitgegooid. Wanneer de wachters de poorten weer hebben gesloten sta ik op, en klop mijn knieën af. Ik tril, het is koud. Over 2 weken ben ik jarig precies op nieuw jaar. Het enige wat nu niet handig is is dat ik geen onderkomen heb, terwijl het winter is. Het vriest en ik heb niets ze hebben me zelfs mijn cape niet teruggegeven.

Ik kijk om me heen, ik heb geen idee waar ik naartoe moet. Trillend loop ik in de richting van mijn oude onderkomen. Ik heb nergens anders om naar toe te gaan. Na ruim twee uur begin ik aardig onderkoeld te raken: ik voel mijn tenen niet meer, mijn vingers doen pijn van de kou en ik voel een dun laagje ijs op mijn huid.

Gelukkig zie ik de poort van mijn oude huis. Als ik had gerend had ik het in een halfuur gered, maar ik kon niet meer. Verbaasd kijk ik naar de openstaande poort. Op mijn hoede duw ik de poort open, en ik sla geschrokken mijn hand voor mijn mond als ik de ravage zie. Moeder zal zo boos worden als ze dit ziet!

Ik loop snel om alle puin heen en loop naar het huis. De deur is uit zijn voegen getrokken en ligt ergens boven op het puin. Ik loop snel naar binnen en pak het eerst beste voorwerp wat ik kan gebruiken om mezelf te verdedigen. Een koekenpan. Voorzichtig loop ik alle kamers af, van boven tot beneden.

Ik schrik me dan ook dood wanneer ik een man met zijn rug naar me toegekeerd zie staan. Uit reactie sla ik hem keihard tegen zijn hoofd, maar hij valt niet neer. Langzaam draait hij zich om. Ik zucht opgelucht wanneer ik zijn bekende gezicht en sjaal zie. "Raph laat me nooit meer zo schrikken!" "Het spijt me Red maar ik moest snel zijn, ik mag hier eigenlijk niet komen weet je. Ik moet snel zijn." Hij kijkt me oprecht bezorgd aan, en controleert of ik gewond ben. "In deze mand zit genoeg eten voor twee dagen, ook zit er zalf in voor de wonden op je polsen." Hij geeft me een rieten mand aan met een heleboel voedsel. Meer voedsel dan ik ooit bij elkaar heb gezien.

Mijn blik valt op iets wits in de rieten mand. Voorzichtig pak ik het voorwerp op, het is een envelop. Er staat een A op. Raphael ziet mijn vragende blik. "Het is van Anderson mijn achternaam." Ik knik begrijpend. Het is waarschijnlijk te gevaarlijk zijn hele naam erop te zetten. En zijn broer zou er zo moeilijker achter kunnen komen dat de brieven van hem zijn, mochten ze in verkeerde handen vallen.

"Sorry Red ik moet gaan." Hij geeft een kus op mijn voorhoofd en loopt net de deurpost uit, wanneer ik hem tegenhoud. "Wacht, mijn moeder?" "Zij komt voorlopig niet meer terug. En vergeet niet hier ben je veilig, ga hier niet weg. Begrepen?" Ik knik voorzichtig en met dat loopt hij weg. Verbaasd kijk ik hem na wanneer hij begint te lopen naar het kasteel. Hij lijkt het helemaal niet koud te hebben en trekt zelfs zijn jas uit.

Ik tril nog steeds een beetje wanneer ik de mand begin uit te pakken. Alles wat je kunt bedenken zit erin: flessen water, kaas, bessen, brood, taart, groente, fruit, chocolade, aardappelen en de pot zalf. Nieuwsgierig naar wat er in de envelop zit maak ik hem open. Er zit een brief in een lange brief.

Beste Roodkapje

Sinds dat ik je ken mag ik je al, ik kan niet zeggen hoeveel.
Maar je moet me beloven dat je niet terugkeert naar het kasteel.
Het is daar gevaarlijker dan je denkt.
Maar ik verzoek je om na je zeventiende verjaardag op het bal te komen.
Een koninklijk bal voor echte prinsessen als jij.
Dan kan ik je eindelijk leren hoe je moet dansen, en je laten zien hoeveel taart er is.
Misschien is er dan kans op een gelukkig leven.
Maar vergeet niet om niet naar het kasteel te komen voor je verjaardag.
Op precies om twaalf uur op 1 januari zal ik je komen halen.
Wees voorzichtig, en vergeet niet dingen zijn anders dan ze lijken.

Vriendelijke groeten A

Met grote ogen kijk ik naar de brief en als ik in de envelop kijk zie ik een ticket voor het koninklijk bal. Ik heb echt geen idee van wat er aan de hand is, maar ik weet dat ik de komende twee weken genoeg te doen zal hebben. Het hele huis en het eromheen repareren en opknappen. En natuurlijk een jurk naaien voor het bal.

Ik ren naar mijn kast om een wollen jurk aan te doen met wollen cape. Wollen laarzen en een muts. Zo ga ik het niet snel koud krijgen. Ik kom er al snel achter dat de deur weer terug moet. Anders za het hier niet snel warm worden. Dat is dan ook het eerste wat ik doe. Met moeite krijg ik de deur van de rest van het puin en ik sleep hem verder naar het huis. Daar aangekomen zie ik gelukkig de scharnieren op de grond liggen en al snel vind ik wat schroeven en een schroevendraaier.

Na een kwartier zit de deur eindelijk weer vast, en ik besluit alvast wat hout te gaan halen. Ik wil net wat hout gaan hakken als ik een hele berg hout zie liggen waarvan ik toch zeker weet dat dat er niet lag voordat ik wegging. Verward loop ik naar de stapel met hout en zie er een briefje op hangen. Van A. Ik glimlach en neem snel een paar stronken mee naar binnen. Binnen aangekomen begin ik meteen met het stoken van het vuur.

Wanneer ik eindelijk een vuurtje heb kunnen krijgen besluit ik maar eens bij de dieren te gaan kijken. Ik had verwacht ze verwaarloosd aan te treffen, maar tot mijn verbazing zien ze er beter uit dan ooit te voren. Het eerste wat me opvalt zijn de paarden. Mijn moeder had exact deze paarden met haar mee en het maakt me toch ene beetje zenuwachtig, om te weten dat mijn moeder terug is geweest. Maar Raphael heeft gezegd dat ze nog een tijd niet terug zal komen dus ik moet hem maar geloven.

Ik geef alle dieren hun voer en besluit de paarden nog te gaan borstelen voor ik weer terug naar binnen ga. Het eerste wat ik merk is de warme lucht in het huis. Ik ben nog langs mijn toren gekomen en heb daar de benodigde spullen weggehaald. Mocht er iets gebeuren kan ik hier sneller wegkomen dan vanuit de toren, en het is ook nog eens veiliger. Ik leg mijn dekens op de bank en hoor de ketel fluiten.

Al snel lig ik onder de dekens met een kop thee te genieten. Ik staar naar het vuur en blader wat door mijn boek. Wanneer mijn kop op is kleed ik me om. Ik heb besloten op de bank te gaan liggen, het voelt niet goed om in moeders bed te gaan liggen. Ik leg mijn kussen goed en doof het vuur. Ik ruim snel mijn thee en kleren op voordat ik nog snel even naar buiten glip. Ik check nog snel of alle dieren in orde zijn voordat ik terug mijn 'bed' instap.

Ik was bijna vergeten de zalf op mijn polsen te smeren. Zodra de zalf in contact komt met mijn wonden voel ik een soort verkoeling door me heen gaan. Ik doe een licht verbandje om mijn polsen om er voor te zorgen dat de zalf niet van mijn wonden afgaat.

Het was een vermoeiende dag en zodra mijn hoofd het kussen raakt val ik in slaap. Ik droom over een gelukkig leven. En als ik de volgende ochtend wakker word geloof ik ook werkelijk dat dat gaat gebeuren. Gelukkig zie ik net niet de ogen die me aanstaren, anders was ik er heel snel achter gekomen dat een gelukkig leven nog verder weg is dan ik had gedacht.

Hey daar ben ik weer. Ik had totaal geen inspiratie voor dit boek. Ik had een heel ander idee voor dit hoofdstuk, maar dat vond ik zo ontzettend saai. Gelukkig kwam dit in me op en heb ik weer inspiratie gekregen! Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten!

Groetjes mij!