Mając tylko siebie

Rose

Obudziłam się z okropnym bólem głowy.

Nie mam pojęcia ile czasu byłam uśpiona, ani po co oni mi to robią, ale muszę się tego dowiedzieć.

Nie mogłam się poruszyć.
Byłam jak sparaliżowana.

Po policzkach zaczęły spływać mi łzy.

Właśnie jestem więziona w jakimś miejscu, gdzie traktują mnie jak króliczka doświadczalnego. Nie wiem jak się nazywam ani z jakiego powodu tu jestem. Nawet gdybym chciała uciec, to nie znam adresu swojego domu. Nie wiem jak dokładnie wyglądam, czy mam rodzeństwo i oboje rodziców. Nie pamiętam nawet jakie miałam z nimi relacje.
Może teraz mama siedzi na kanapie i płacze, bo nigdzie mnie nie ma?
Może siedzi w pracy i nawet nie zwróciła uwagi, że zniknęłam?
Może ma problemy z alkoholem i moje życie jej nie obchodzi?

Tak bardzo chciałabym znać odpowiedzi na te pytania.
A najbardziej na jedno...
Kim jest Simon?

Jego imię ciągle chodzi mi po głowie.

Może to mój brat?

Drzwi lekko się uchyliły. Zza nich wyłoniła się postać kobiety w białym lekarskim fartuchu. Miała ciemne włosy spięte w ścisłego koka.

- Widzę, że już się obudziłaś. - szybkim ruchem przysnęła stołek do łóżka, na którym leżałam i usiadła na nim

Nie umiałam nic wyczytać z jej twarzy. Żadnego wyrazu, poprostu nic.

- Jak widać. - rzuciłam sarkastycznie

- Słuchaj, ja też nie mam ochoty z tobą rozmawiać, więc załatwmy to jak najszybciej. - wyciągnęła notes i długopis - Powiedz mi, jak się czujesz?

Bo ona chyba sobie żartuje.

- Nie no, poprostu fantastycznie! Czuję się wspaniale! Wręcz tryskam energią.

- Masz zamiar dalej gwiazdorzyć, czy odpowiesz mi na moje pytanie? - spojrzała na mnie

Że niby ja gwiazdorzę?

- Jak z twoją pamięcią? - dodała po chwili

No to się wkopałam.

Tamtej powiedziałam, że wszystko pamiętam, więc co teraz? Mam ją okłamać, czy być szczera?

Jeśli ją okłamię, to nie pomoże mi odzyskać wspomnień, a jeśli powiem jej prawdę, to może coś temu zaradzi...

A co jeśli ona nie chce, żebym odzyskała pamięć? Co mi zrobią, jeśli powiem, że wszystko pamiętam?

Zaczęło mi się wszystko mieszać.

- Rose? Pytałam, jak z twoją pamięcią. - denerwuje się

Jaka Rose?
Rose to ja?
To moje imię?

Chyba na to wychodzi, bo nie ma tu nikogo innego.

- Ja... Nie rozumiem. Coś ma być z nią nie tak? Nie mam jakichś zaników, więc raczej dobrze. - sama nie wierzę, w to co mówię

Kobieta ścisnęła długopis trochę mocniej.

- Więc potrzebujemy podwójnej dawki... - wymamrotała pod nosem pisząc cię na kartce

Nie powiem, że mnie to nie przeraziło, bo w tamtym momencie poczułam się, jakby ktoś planował mnie zabić.
Jakby to ona planowała mnie zabić

Może przesadzam, ale to jest dziwne.
Nic nie pamiętam, a ona pyta mnie właśnie o pamięć... To musi mieć jakiś związek!

Ale chwila...
Jaka podwójna dawka?
Oni podają mi narkotyki?

Błagam, tylko nie to.

Chociaż w sumie, to wolałabym już brać niż umrzeć...

A może nie?
Może moje życie jest tak beznadziejne, że sama się zgłosiłam do jakichś badań, żeby zapomnieć o tym, jak żyję i umrzeć?

To mogłoby być prawdopodobne...

- Dobrze, a nie masz jakichś przywidzeń?

- Ja... Nie, nie wydaje mi się.

Kobieta szybko zapisała coś na kartce i stanęła nade mną.

- To nie zaboli. - powiedziała

Przed oczami mignął mi jedynie zarys strzykawki i poczułam falę gorąca ogarniającą całe moje ciało.
Przez jakiś czas czułam mrowienie, ale nie traciłam świadomości.

Kobieta wyszła zostawiając mnie znowu samą.

Czułam się coraz gorzej.
Moje serce jakby zwalniało, a ciało stało się strasznie lekkie. Straciłam poczucie świadomości.

- Simon...