You Never Walk Alone |°Suga×Umji°|

× Paralel Çizgiler ×

++

'Hayat her zaman süprizlerle doludur' demişti büyükannem. Ne tür bir süprizin benim sıradan hayatıma isabet edeceğini kestirememiştim o zamanlar. Ama şimdi yavaş yavaş anlamaya başladım. O, hiç ummadığım bir anda hayatıma girerek bana en büyük süprizi yapmıştı. Min Yoongi. Hayatımda tanrı tarafından bana bahşedilen en güzel şeydi. O ne kadar benim sevgimin farkında olmasa da varlığı beni güçlü kılıyordu. Her gün ne yaptığını, ne yediğini, nelerle uğraştığını bilecek kadar çok seviyordum onu. Belki sapıklık ve hastalık gibi görünebilir bu yaptıklarım, ama benim tek amacım onu, varlığımdan haberi olmadan sevebilmekti..

Yatakta uzanmış tavana bakarken yine aklımdan geçiriyordum ona olan sevgimi, varlığının hayatımda ki yerini. Her sabah gerekli bir aktiviteymiş gibi onu sorgulardım. Yataktan kalkıp banyoya doğru ilerledim. Bugün okullar açılıyordu ve sonunda onu tekrardan görebilecektim. Bi umutla arkadaşları Jungkook için okula gelebileceklerini düşünmüştüm aslında. Her yıl bunu yaparlardı, eğer bir sıkıntı yoksa onu görebileceğimden emindim. Okulun hiç sevmediğim sarı rengin yoğunlukta olduğu üniformayı istemeyerek giydim. Hala gelişmekte olan bedenim ve yüzüm hiç ilgi çekici değildi. Vücudumda tek barışık olduğum yer gözlerimdi. Onları seviyordum. Küçük tombul burnum ve yanaklarım beni hala küçük bir çocuk gibi gösteriyordu. Koyu kahve saçlarım ve sık kesilmiş kahküllerim ile ergenliği tüm uzuvlarıyla simgeleyen bir kızdım. Ayna da son kez kendime bakınırken Sinb kapıyı çalmadan bir hışımla odaya daldı. ''Umji-yah! Neden bu kadar uyuşuksun?!''. Benden ayca büyük yaramaz bir kızdı Sinb, ne zaman ne yaptığını bilmeden hareket ederdi. Ne kadar sorumsuz gibi gözükse de biz altı kız arasında en çok ona danışılır, ondan fikir alınırdı. Yufka yüreğiyle deli dolu, dizginlenemeyen bir benliğe sahipti kısacası. Altı kız arasından henüz liseyi bitiremeyen ikimiz kalmıştık. Son senemizdi, bu senenin ardından ne yapacağımız hakkında hala hiçbir fikrimiz yoktu.. ''Neden bu kadar acele ediyorsun? Okula gitmeyi mi özledin Eunbi-shi?'' yönelttiğim sorulara sadece göz devirmekle yetindi. ''Kapıda bekliyorum. A-ce-le-et!!!'' Sonda yaptığı vurgu küfür gibi çıkmıştı ağzından. Hızlıca aynadan son kez kendimi kontrol edip odadan çıktım. Salonda her bir koltuğa yayılmış olan ablalarım beni görünce ayaklandılar. ''Bizim minnak Umjimize bakın! Gerçekten çok tatlı ah!''. Sowon abla attığı büyük adımlarla yanıma yaklaştı ve kollarını boynuma doladı. Beni bebek gibi sevmesini saymazsak benim için harika bir ablaydı. Annem ve babam beni ona emanet etmişlerdi. Küçük yaşta ona teslim edildiğimden olsa gerek, benimle bu derece ilgili davranmasını anlayabiliyordum. Beni bu derece içtenlikle sevmesi hoşuma gidiyordu evet ama karma bir arkadaş grubu içerisinde böyle davranması annem gibi gözükmesini sağlıyordu. Bıkkınlıkla bana doladığı uzun kollarından ayrıldım. ''Bu seferde elimizden tutup bizi okula bırakacak mısın Unnie?'' Sowon abla yüzüne yerleştirdiği gülümseme ile sorumu cevaplayacağı sırada, Sinb koşarak yanımıza geldi, ''Hayır, hayır bu sefer asla bunu kabullenemem!''. İşte yine başlıyoruz, Sowon abla her sene okula başlarken bizi kendi elleriyle götürüp okul bahçesine bırakırdı. Sinb bu durumdan hiç hoşnut olmazdı ve her sene bu mevzu yüzünden evde tartışılırdı. Ve tartışmanın sonunda ne yazık ki Sowon abla bizi okula götürmüş olurdu. Yine aynı şekilde bir tartışmanın çıkması an meselesiydi. Gözlerimi kapayıp bu sefer ki tartışmanın kısa sürmesini dilemekten başka çarem yoktu. ''Hayır Sinb-yah, bugün sizi ben götürmeyeceğim...''. kapalı gözlerimi büyük bir şaşkınlıkla açıp Sowon ablanın yüzüne diktim. O gerçekten ciddi miydi?? Sinb'nin yüzüne bakınca onunda aynı tepkiyi verdiğini gördüm. ''...'biz' götüreceğiz!''. Yerin, Yuju ve Eunha abla, Sowon ablanın arkasına geçmişti. Şuan ekranda sergilenen bir gerilim filmi izliyordum sanki. Kafamı sağımda duran Sinb'ye çevirdiğimde kasılan yüzünden anladığım kadarıyla duyduklarını idrak etmeye çalışıyordu. Ve ben birkaç saniye sonrasında neler olacağını şimdiden tahmin edebiliyordum; 1,2,3... ''AHHHHHHHH!!!!''.