Memories¹ Never | MYG ✓

Memory Twenty

31.12.2016
Final

Yoongi'nin Anlatımından

Kar taneleri yavaş yavaş düşüyor ve zeminde eriyerek kayboluyordu.

Bir bankta oturuyordum, yalnız başıma.

Her zaman olduğu gibi, bundan sonra her zaman olacağı gibi.

Güzel kıyafetleri, yüksek sesli kahkahaları ve neşeleriyle insanlar yeni bir yılı kutluyordu.

Kalabalık sokakta, geçip giden insanların arasında görmeye çalıştığım bir yer vardı. Tam karşımda, yıllar önce hayatımın en değerli şeyini bulduğum yer vardı.

Soğuktan kızarmış burnu, elindeki broşürleri düşürmemek için sıktığı elleri ve her zamanki cesaretiyle birkaç aptal çocuğa haddini bildirişi gözümün önündeydi.

Daha o an anlamıştım, benim için basit olmayacak biriyle karşı karşıya olduğumu.

İlk an anlamıştım, onun aşık olacağım kadın olduğunu.

Bu, anlatılan gibi mideme kramplar sokmamıştı. Ona bakmıştım, alev alev yanan gözlerine bakınca tek düşündüğüm bundan sonra bu kızın hayatımda olacağıydı.

Öyle de olmuştu, üç yıl boyunca hayatımın merkeziydi.

Her ne kadar o aksini düşünse de öyleydi, ilk anda böyleydi, ayrıldığımız anda, son anımızda da.

Yıllar sonra tanıştığımız gündeydim, tanıştığımız yerdeydim ve yalnızdım.

Artık biliyordum, o dönmeyecekti.

Özlem duyuyor olsa, buna bu kadar uzun süre dayanamazdı. Biliyordum çünkü ben dayanamıyordum.

Bir yıl içinde, bir şeylere alışmıştım. İnsan olmak böyle bir şeydi, en kötü şartlara bile bir şekilde uyum sağlanıyordu. Hala hayatımda doldurulamayacak büyük bir boşluk vardı.

Yine de iyiydim, olabileceğim kadar.

Montumun cebine ellerimi soktum ve banka biraz daha yaslandım. İnsanlar soğuktan kaçışıyordu, bir yerlere gitmek için aceleyle yürümelerini seyrediyordum.

Gidecek hiçbir yerim yoktu, yanında olmak istediğim hiç kimse yoktu. Yeni bir yıl, benim için yeni bir umut değildi.

Çünkü ben yıllar önce umudu bulmuştum, kaybetmek ise benim suçumdu.

Geriye baktığımda anılarımız bir bir gözümün önünden geçiyordu. Şimdi o, bizim anılarımız olan şehirde bile nefes almıyordu.

Mezun olmuştu, benim içinde olmadığım fotoğraflar çekilmiş, bensiz mutlu olmuştu.

Ailesinin bulunduğu şehre döndüğünü öğrenmiştim, beni geride bırakarak, bizimle ilgili her şeyi geride bırakarak gitmişti.

Öğrencilik hayatı bitmişti, şimdi o da benim geçtiğim yollardan geçecekti.

Burukça gülümsedim, belki beni gerçekten anlardı.

Yine de onun için üzülüyordum, yaşadığı o yanıltmaca bitmişti. Gerçek hayatın kucağına düşecekti, belki de bana yaptığı şeyler için pişman olacaktı.

Ama geri dönmeyecekti, biliyordum.

Artık geri dönmesini de istediğime emin olamıyordum.

Yalnız geçirdiğim geceler sonunda, onu affedecek gücün artık bende olmadığını fark etmiştim. Zaten geri de dönmemişti, iyi ki dönmemişti.

Bana hayatımın en güzel zamanlarını yaşatmıştı, mükemmel anılar vermişti. Aşık olmanın ne demek olduğunu bilmiyorken, o duygunun içine düşmemi sağlamıştı.

Aynı zamanda bana çok önemli bir şey öğretmişti.

Aşk bitiyordu.

Anılar ise hep kalıyordu.

Anılar asla ölmüyordu, sonsuza kadar yaşıyordu.

...

Adam bir gün uyandı.

Soğuktu.

Rüyadan uyanmıştı.

Yalnızdı.