ეს არის ისტორია j-hopeსა და მის ექიმზე, ერთ დღეს ის იგებს რომ საშნლად ავად არის ცეკვის დროს ცუდად გახდება და მოიყვანენ ექიმს, მისი მდგომარეობა კი უარესობისკენ მიდის, ეს არის რომანტიკული ისტორია, ცოტცოტა ყველაფრით: გულის ტკენით, ვნებით, ცრემლით და რა...
ბიჭები უკვე წავიდნენ, ჩემ წინ კი იჯდა ემი, ყველანაირი ემოციისგან დაცლილი ემი..
-კარგად ხარ?
-ჰო რათქმაუნდა-ნაძალადევი ღიმილით მითხრა-დაისვენე ჯეი და ცეკვაზე ოცნებაც არ გაბედო..-წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა.. ხელი დავუჭირე .
-სად მიდიხარ?
-დივანზე..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-შეგიძლია აქ დაწვე? საწოლი დიდია .. შევძლებთ ისე ძილს რომ ერთმანეთს არ მივეკროთ .. გთხოვ დარჩი.- დაღლილი თვალებით შემომხედა და ხელიდან დასხლტომა სცადა, მაგრამ მე უფრო მოვუჭირე და ლოგინზე დავაგდე, ნელ ნელა დავაწვინე საბნის ქვეშ და მკლავებში მოვიქციე.. ის მე კოშმარებისგან დამიცავს.. მე კი დავამშვიდებ..
-ჯეი ასე არ შეიძლება..-მითხრა ჩუმად
-შშშ დროა დავისვენოთ..
ჩემ მკლავებში ეძინა, არ ქონდა ძალა რომ წინააღმდეგობა გაეწია, არ ვიცი ასე რამ დაღალა.. იქნებ შეყვარებული ყავს და მასთან პრობლემები აქვს.. ან იქნებ ქმარი... იქნებ მარტოხელა დედაა..ფაქტი ისაა რომ ახლა ასე წოლით თავის არცერთ პრობლემაზე არ ფიქრობდა, ისე ეძინა როგორც პატარა თამაშისგან დაღლილ ბავშვს. მშვიდად სუნთქავდა, ცხვირი ჩემს ტუჩებთან ქონდა და მის ყოველ ამოსუნთქვას ტუჩებზე ნაზად ვგრძნობდი. თმაზე ვეხებოდი, ყურს უკან გადავუწიე , ცხვირზე ვაკოვე და დაძინება ვცადე..
თვალები გავახილე, უკვე ამდგარიყო, მე კი ბალიშს ვეხუტებოდი.. სწრაფად გავუშვი ხელი და ოთახი დავათვალიერე, მისი ნივთები აქაა, ალბათ ბიჭებთანაა, წამოვდექი მაისური გადავიძრე და აბაზანისკენ წავიდე, გზაში ქამარს ვიხსნიდი.. აბაზანის კართან ვიყავი როცა კარი გაიღო და პირსახოც შემოხვეული მია დამიდგა წინ.. თვალები ორივეს გაგვიფართოვდა, ხელები აიფარა სახეზე და ფელების ფათურით წამოვიდა..
