Aynı Gökyüzünün Altında

6.Bölüm: Seni Hiç Yalnız Bırakmayacağım

Çok üzülecekti biliyorum. Alışkındı o ailesinden ayrı kalmaya ama bu sefer farklıydı çünkü annesi ile 2 aydır hiç ayrılmamıştı.Daha doğrusu uzunca bir aradan sonra hiç ayrılmadan 2 ay geçirmişlerdi.Zordu anlayabiliyordum.

 Otobüse bindik Ege ile en arkada boş olan koltuklara oturduk. Kulaklığımı takıp başımı cama yasladım.Şarkı dahi Atakan'ı hatırlattı bana. "Belki,belki sesimi duymazsın..Ya da uzak kalırız yanımda olamazsın..Ama sakın unutma olur mu?..Benim aklım hep sende... " O an sadece içimden geleni yaptım. Şoföre seslendim."Durur musunuz?" Sesim ağlamaklı ve endişeli çıkarken otobüstekiler bana baktı. "Noldu nereye gideceksin?" Ege elimden tutup bana bunu sordu o da korkmuştu aniden otobüsü durdurmama. Atakan'a gidecektim şu an onun yanında olmalıydım. O benim her kötü zamanımda yanında olan ilk insandı. Şimdi ise onu yalnız bırakamazdım. Hemen Ege'ye " Gelicem." deyip otobüsten indim. Elime ne kadar para geçtiyse uzattım umurumda değildi. Hiçbir şey Atakan' dan kıymetli değildi sonuçta.Otobüsten iner inmez hemen karşı kaldırıma geçtim. Arabalar çok hızlı geçerken düdükte çalıyorlardı. Çok gürültü vardı. Atakan'a gitmek için her şeyi göze almıştım o an. Ağlıyordum. Çünkü Yaren teyzeyi çok seviyordum ve Atakan' ın annesinden ayrı kalacak olması onu özleyecek ve üzülecek olması canımı çok acıtıyordu. Taksinin gelmesini beklerken bir yandan da koşuyordum. Taksiye bindiğimde anneme eve geç geleceğimi söylemek için telefonumu elime aldım Ege ' den 5 cevapsız çağrı 12 mesaj olduğunu gördüm. Mesajları okumadan direk Ege'yi aradım ve olayı anlattım. Zaten bir tek Ege bilirdi benim Atakan'a karşı farklı oluşumu. Sonra ise annemi aradım. Gözde:Alo anne 

 Esma:Efendim kızım 

Gözde: Ben bugün geç geleceğim eve haberin olsun. 

Esma: Neden papatyam. 

Gözde: Anne şimdi Yaren teyze gidecek ya ben de Atakan'ın yanında olayım önce ayrılırken çok üzgün görünüyordu. 

Esma:Tamam çiçek kızım.Çok da geç kalma ama.

 Annemden izin aldığıma göre içim az da olsa rahatladı. Atakanlara geldiğimde hala evde olduklarını gördüm.Kapıyı alacaklı gibi çalmamak için uğraşsam da yine aynısı olmuştu. Daha kapıya ikinci vuruşumda Atakan açtı. Az kalsın üstüne düşüyordum. Gözleri ağlamaklı gibiydi biraz kızarmış biraz da buruk bakıyordu. "İçeri geçsene." İçeri girince Yaren teyzenin son hazırlıklarını yaptığını gördüm. Atakan'a baktım sanki kendini ağlamamak için zor tutuyordu. Biliyordum öyle yapıyordu.Eğer ağlasaydı annesini üzeceğini biliyordu ve bunu yapmak en korktuğu şeylerden biriydi. Zor da olsa kendini tutuyordu. Beline elimi koydum yarım sarıldık. Omzuma kafamı koydum kafamın üzerinde ise onun kafasını hissettim. Atakan'ın yanında olduğum için kendimi güçlü hissettim. Yaren teyze ilk önce bana sarıldı. Sıkı sıkı sarılmıştık .Ben ise göz yaşlarıma hakim olamıyordum. " Atakan sana emanet yavrum.İçlerinden en çok sana güveniyorum. Oğluma ben gelene kadar iyi bak tamam mı?" Daha çok ağladım. " Gözün arkada kalmasın Yaren teyzem Atakan'ı hiç yalnız bırakmayacağım." Tekrardan sarıldık. Atakan ile Yaren teyze sarıldı bu defa. Onların sarılmasını ben bile buradan anlabiliyor ve içim parçalanıyordu. 

Hava alanına geldiğimizde Yaren teyzeyi uğurladık. Uçak kalkana kadar Atakan gitmek istemedi.Bende yanında kaldım.Uçak iyice gözden kaybolunca Atakan dayanamadı ve göz yaşlarını bıraktı. Hiç düşünmeden bana sarıldı.O kadar sıkı ve güçlü sarılmıştı ki onun kolları arasında kayboldum. O da fark etmişti ne kadar sıkı sarıldığını ve ara sıra kollarını gevşetiyordu. Sonra ise gözlerini gözlerimin hizasına getirecek derecede eğildi. ''Özür dilerim canını acıttıysam.''

Seni çok seviyorum, senin o güzel kalbini seviyorum... Senin sevdiğim insan üzülmesin diye duygularını içinde yaşamanı seviyorum...Senin kimsenin canını acıtmamak istemediğini seviyorum... İyi ki seni seviyorum be çocuk...

Ellerim ile yüzünü kavradım. Çene hatları yine mükemmel görünüyordu. ''Sen benim canımı yakmazsın ki.''  göz yaşlarını sildim.Göz yaşlarını sildiğim elimi tuttu. İki avucunun arasında kalan minik ellerimi beline dolandırdı. Sarıldık. Kalbi çok hızlı atıyordu. Sağ tarafımda onun kalbini hissedebiliyordum. Herhalde zor bir gün yaşadığı içindi diye düşündüm. Ona sarılmak bana huzur veriyordu.

Onun bana yıllar önce o ağaçlar altında beni ağlarken gördüğü ilk gün bir daha benim ağlamayacağımı ve hep benim yanımda olacağına dair verdiği sözü hatırladım. Sözünde duran, naif her ne olursa olsun beni yalnız bırakmayan kahramanımdı o benim... O an bende ona bir söz verdim. "Seni hiç yalnız bırakmayacağım."