Words Letters Of Love (Lee-Gaya Series#1)

Quatro

💻

June 08, 2015

I knew it, i knew his name already?! Its Copper Ken Lee-gaya. Sinulat ko pa sa notebook ko kanina baka kasi makalimutan ako. Ahaha.
Anyway hindi ako nahirapang makilala siya. Kasi naman sikat pala sila rito sa campus kahit can't believe Grade 9 din siya! Kakainis lang dahil di kami magkaklase. =>_<= Yung mga kasama niya ay mga pinsan niya pala. Tawag pa sa kanila Lee-Gaya Cousin's.

Magaling din daw siyang magbasketball. Waah. Kasing Galing ba niya si Lebron James? Nung nakaraang araw kasi habang pauwi na ako. Nakasalubong ko nanaman sila kasama nang mga pinsan niya. Halos kamuntik muntikan pa akong madapa nang nakasalubong ko silang, Nagtatawanan yung mga kasama niya habang siya pangingiti lang. Pero hindi na niya uli ako tinignan. Okey na yun. Nakita ko na siyang ngumiti. Hihi oh. Lande no? Ahaha

Nga pala malapit na ang birthday ko. Ano kayang pwedeng gawin?

Nakilala na ang Kuyang makatitig wagas,
Yada

🔩

What the pack!

"Boy tatawag na ba ako ng 911?"

"Oo boy. Nasisiraan na siya nang brain." Kunot noo naman akong napalingon sa dalawang pinsan. Tsk. Mga loko.

"Ano ba boy! Mga slow talaga kayo. Hindi nalang kayo nagmana sakin na gwapo-- este brainy. Inlove na to mga boy." Sagot ni Iron sa kanila at inakbayan ako. Agad ko namang binaba ang hawak kong phone. Na may sabit na usb connector sa phone.

"Mga ulol. Tigilan niyo nga ako." Sagot ko.

"Anong ba kasing nangyayari sayo. Tanso. Aba nagbibinata kana ba? Pangiti ngiti habang nakatingin sa Cellphone ang lintek." Natatawang sabi ng lintek na Pilak. Tssk.

"Wala ngang basagan ng trip." Sumbat ko sa kanila pagkatapos ay Tinalikuran ko sila at nagsimula nang maglakad papuntang elevator. Kasalukuyan kasi kaming nakatambay sa lobby kung saan madalas naming puntahan pampalipas oras.

Agaw pansin pa nga. At ang mga mokong feel na feel.

Kanina kasi habang nakaupo kami roon ay hawak ko ang cellphone habang binabasa yung laman ng USB'ng nakita ko nung nakaraan.

So Ako pala yung lalaking tinutukoy niya. Naks. But i cant remember na may tinitigan ako ng nasa 9th grade ako. Baka umaassume lang kaya yon?

Hindi ko din maiwasan na medyo mapatawa kanina kasi. Come to think of it, ano kayang reaction niya everytime nakakasalubong niya ako? Kanina muntik na raw siya madapa. What da heck. Pfftt. Haha. Sa sobra ba naman kasing nahuhumaling sakin. Maraming ganon ang sitwasyon. At wala akong gaanong pinapansin kong di ako iaapproach Humble kasi.

"Malala na nga to mga boy." Napaangat naman ako ng tingin, bago magsara ang pinto ng elevator nakita ko si Ginto sa harap nito.

Hayst. Mga panira talaga.

😒