Dream Asylum : 7 Sense

30 دسامبر 2016

30 دسامبر 2016
SYML – Mr. Sandman
بدترین بیدار شدن عمرم بود.کل شب کابوس می دیدم و وقتی بیدار شدم مطمئن نبودم که هنوز کابوس میبینم و یا بیدارم...

به محض اینکه از گیجی در آمدم به طبقه ی هفتم رفتم.تصمیمم را گرفته بودم.باید به بنفش کمک میکردم.

بدون در زدن در اتاقش را باز کردم.
وسط اتاق روی فرش نخ نما و کهنه ای چهارزانو نشسته بود و چشمانش را بسته بود.

روبرویش نشستم و بی مقدمه پرسیدم : ((زنی در تشییع جنازه مادرش با مردی آشنا می‌شه که شاهزاده رویاهاشه.با این حال فرصت نمی‌شه اسمی از این مرد بپرسد و یا شماره تلفنی بگیرد یا حتی کسی رو پیدا کنه که اونو بشناسه. چند روز بعد خواهر این زن به قتل می‌رسد. چرا؟))

بنفش چشمهایش را باز کرد و با تعجب پرسید : ((کی اومدی؟))
سرفه کرد : ((حس میکنم سرما خوردم.خوب نمیشنوم و نمیتونم اطرافو لمس کنم!))

با لجبازی گفتم : ((اول اینو جواب بده!))
اخم کرد.چشمان رنگارنگش تیره تر از همیشه بود.با مریضی تغییر میکرد؟

با گیجی گفت : ((میشه بازم تکرارش کنی؟سعی میکنم اینبار بشنوم.))
دوباره تکرار کردم.بنفش کمی فکر کرد و بعد انگار که چیزی به خاطر بیاورد گفت : ((اینو قبلا شنیدم!برای تشخیص...))

حرفش را قطع کرد و با ناباوری به روبرویش خیره شد.مرا دقیق نمیدید اما تقریبا به جای درستی خیره شد.
- رنگت خیلی روشنه...دکتر ترسیدی؟

سرم را پایین انداختم.سعی کردم به چیزی فکر نکنم.اگر افکارم را می شنید و ناراحت میشد چه؟

- تو...فکر میکنی من قاتلم؟
لحنش شکننده بود.انگار که هر لحظه امکان داشت بغضش بترکد...
- واقعا همچین فکری میکنی؟
سرش را پایین انداخت.میلرزید.دستم را روی شانه هایش گذاشتم : ((واقعا همچین فکری نمیکنم...فقط....))
سرش را بلند کرد...می خندید؟
از ته دل و با بلند ترین صدا می خندید.با تعجب نگاهش کردم...یعنی واکنشش چه خواهد بود؟

اشک رنگارنگی که از گوشه چشمش چکیده بود را پاک کرد و با حرارت پرسید : ((نکنه به خاطر صحبت دیروزه؟))
رویم را برگرداندم.به خنده اش ادامه داد.بعد از چند دقیقه خنده ی مداوم پرسید : ((واقعا فکر کردی من...خانوادمو...))
و بعد دوباره خندید.اخم کردم و با خجالت گفتم : ((آخه همه عجیب رفتار میکردن و من فکر کردم که واقعا...اونجوریه و حتی پرستار هم گفت که تو پشیمونی و...))
خدای من!باز هم زیاد حرف زدم!

بنفش دستش را دور خودش حلقه کرد : ((خب درست گفته اما...آماده نیستم که...))
با لحنی جدی گفتم : ((این رازداریت باعث این سوتفاهم شد.هیچ میدونی چه قدر ترسیدم؟))
بنفش چند ثانیه بی هیچ حالتی به نقطه ای نامعلوم خیره شد.دستم را جلویش تکان دادم.هیچ واکنشی نشان نداد.