ILOVEYOU but WHY .?

CHAPTER 9: PARANOID

Rated SPG po..

Ilang minuto na ang lumipas at wala pa rin siya. Niloloko lang ata ako ni Nanang. Lumapit ako sa pinto at akmang isasara ito, ngunit pagtingin ko sa labas ay nadoon siya.

Binigyan niya akong ng isang matamis na ngiti at ganun din ang aking ginawa.

Muli kong ibinuka ang pinto at pinapasok siya. Itinuro ko sa kanya ang sofa ng walang salitang lumalabas sa aking bibig. Sinulyapan ko ang bawat kilos niya hanggang sa makaupo ito, saka ko isinara ang pinto ng bahagya dahil alam kong uuwi siya maya-maya.

Pagkatapos noo'y, humakbang ako papalapit sa kanya at aambang uupo sa kaharap na sofa ngunit tinapik nito ang sofang kinauupuan niya. Ibig sabihi'y nais niyang maupo ako sa tabi niya. Hindi na ako nag-alinlangan pa, agad akong umupo sa tabi niya.

Halos mapatayo ako ng bigla niya akong yakapin mula sa gilid.

"I will miss you so much, Baby."

Hindi ko namalayang tumulo na ang luha ko ng hindi ko alam.

"Is there something wrong, Paul?" di ko na napigilang magtanong.

"Nausad ang alis ko. It will be tommorow, na dapat ay next week pa."

Lalong bumilis ang pagpatak ng luha ko. Unti-unting kumikirot at humahapdi ang puso ko.

"Is that true, Paul? Or your just joking?" pangungumbinsi ko sa sarili.

No, Paul. Your not gonna leave me. Im not yet ready.

"It's true, Stein. Im sorry." yumuko siya.

Tumayo akong bigla dahil sa sakit. I can't imagine myself waiting again. Naghihintay ng taong hindi alam kung babalik pa. I can't just hold for a word. I need committment.

Padabog akong pumasok sa bakanteng kwarto. Paikot-ikot akong naglakad sa loob at di ko namalayang sumunod pala ito. Dahan-dahan siyang umupo sa dulo ng kama.

"Your not gonna leaving me again, Paul. You don't know how hard it is for me. You don't know how hard it is for me everyday." naupo ako malapit sa kanya dahil sa sakit na nararamdman ko ngunit may espasyong namamagitan sa amin.

"Hindi ako tatagal doon, Stein. Maybe a week, or a month?"

Alam kong hindi siya sigurado dahil iyon ang sinasabi ng mata niya nang titigan ko ito habang nagsasalita siya. I know it. I know that, our eye tells us the truth. You can't even convince your eyes to lie.

Hindi ko inalis ang titig ko sa kanya kaya umiwas at yumuko siya.

"Your not sure, Paul." mahina kong saad.

"I will go back here after I manage the company. I will, Stein."

"Can't you make it as a promise?" pagsusumamo ko.

Hindi siya sumagot kaya napatayo ako. Nagawa kong sabunutan ang sarili kong buhok dahil sa inis at sakit.

"Why are you doing this to me, ha? Why are you going to leave me again?" tuloy-tuloy na bumuhos ang luha ko.

"You're just paranoid, Baby." tumayo siya at hinagilap niya ang siko ko na agad kong inilayo sa kanya.

"Yes, Paul. You're right! IM.JUST.TOO.PARANOID. I am paranoid, because you're leaving me again."

Nagblur na ang paningin ko dahil sa luha. Ngunit naaaninag ko pa rin siya. Siya, na unti-unting lumalapit sa akin. Nang maabot niya ako'y agad niya akong yinakap mula sa likuran.