Bazen çok gelir bir kadın hem baba evine hem koca evine. Nereye giderse gitsin yüreğinde bir sevgi eksikse eğer,onu her zaman taşır. Bazen atmak ister,bazen terk etmek,ne atar ne terk eder. Kendi büyüdükçe büyür sevdası da.
Güneş tütün ocaklarının üzerinden vuruyordu hareme. Annesi bağıra bağıra Belkıs'ı çağırıyor. Her sabah aynı şeyi yapardı. Bu evde bir kere insan gibi uyandırılmamış insan gibi sevilmemişti kalktı söylene söylene de olsa,anasının bağırmaları köyü inletiyordu. Rezil olduk yine cümle aleme senin tembelliğin yüzünden diyordu. Saçlarını ördü. Tülbentini bağladı koşa koşa indi aşağıya.
Aman Belkıs hanım zahmet ettiniz birazcık daha uyusaydınız da açlıktan ölseydik dedi annesi itip kakarak.
İçinden çok şey söylemek geçiyordu Belkıs'ın ama neyse diye geçirdi içinden
Affedersin ana uyuya kalmışım demekle yetindi sadece.
Hadi hadi kes zırvalamayı kahvaltıyı hazırla hemen kardeşin Cemil okula gidecek bahçede fidelik sulayacağız daha bu sene istediğim kadar tütün olmazsa senin bacaklarını kıracağım bu güneşte haşlandı bütün fidelik.
Tütün olmazsa olmazdı bu köyde,en büyük geçim kaynağıydı ama baksanız insanlara ne aldıkları parayı harcamayı bilirler,ne kendilerine bi nebze olsun bakarlar.
Koyuldu Belkıs hemen kahvaltıyı hazırladı güzine de pişen yumurtaları patatesleri bir güzel yerleştirdi masaya . Koştu hemen çağırdı kardeşini. Ah şimdi o Cemil'in yerinde olsaydı okula gitmek için nasıldı canla başla hazırlanırdı. Cemil'in elini yüzünü yıkadı üzerini giydirdi kahvaltısını yapması için yardım etti. Evde herkes memnun olacak bişeyler bulsa da anasını memnun edemezdi bir türlü. Cemil'i çıkardı yola diğer köylerden öğrenci alan servise bindirdi köyün sonuna kadar el salladı Cemil'in arkasından. İsterdi ya şimdi okulda olmak . Bir sene gitti sadece sonra kardeşi olunca anası aldırdı okuldan Sevil hoca vardı okulda Belkıs'a hep çok zeki olduğunu söyler okuması için elinden geleni yapardı. Okuldan alındığında da çalmıştı kapılarını ama anası okuma öğrenecekte ne olacak onca işi okumakla kim yapacak diyerek kadını azarlayarak kovdu evden. Babası öyle değildi. Ağzı var dili yoktu adamcağızın. Önüne koyarsan yer yemeği,koymazsan yemek nerde demezdi .
Keşke annesi de birazcık çekseydi babasına. Annesine ne zaman baksa içinde bir yer öyle acır öyle acırdı ki.Bir kere Cemil'i sevdiği gibi sevmemişti Belkıs'ı, Cemil'i her zaman oğlum diye sahiplense de Belkıs'a bir kere kızım diye seslenmemişti. Annesi ve babası her Pazartesi şehire iner,dönüşte elleri dolu dolu gelirler Cemil için aldıklarını Belkıs'ın gözüne sokup dururdular. Bir kere babası annesinden gizli Belkıs'a basma etek,pembe bir yelek ve kara lastik almıştı lakin annesi bunları görünce dırdır etmekten adamcağızı aldığına alacağına pişman etti buda yetmezmiş gibi cayır cayır yanan güzinenin içinde o kıyafetleri hiç acımadan yaktı. Belkıs'la Niyazi de sadece izlemekle yetindi. Bu kıza o kadar yüz vermeyeceksin demedim mi ben sana adam diye bütün gece kavgaları sürüp durmuştu. Belkıs bazı geceler kendini öyle yalnız hissederdi ki bu eve ait değilmiş gibi,bu evde hep bir fazlalık gibi gelir iç çeke çeke sabahlara kadar gözyaşı dökerdi. Bazı geceler annesiyle Cemil'in yatak odasından sesleri gelir muhabbet ederler yüksek sesle güldükleri olurdu. Belkıs'ı bir kere olsun çağırmaz hatta odasının kapısını bile açmazdı. Acaba evlatlık mıyım ? sorusunu kendine sorar,kendince çıkarımlarda bulunur , bir sonuca ulaşamayınca kendine teselliler verir öylece uykuya dalardı.Bazı geceler yine bu konuyu düşünür başka bir yerde kendi anası olduğunu, onu koynunda uyuttuğunu saçlarını sevdiğini hayal ederdi sonra kim niye evladını bilerek ve isteyerek versin ki Neriman cadısının eline diye düşünürdü. Annesi ona cadı dediğini duysa kırılmadık kemiğini bırakmazdı heralde diye düşündü. Yine sessizce cadı Neriman dedi iki elimle ağzını kapatarak sessiz bir kahkaha attı . Yakıştı sanki diye birkaç kere daha tekrarladı kafasını yastığa koydu ah dedi usulca karanlık vuran odada duvarlara çarptı sesi öylece uyuya kaldı.
