Işık İşçisi

Tanıtım 0.2

Farklı bir heyecanla çarpan kalbi ile boyut kapısının önündeydi yine. Elindeki yanan kılıcını kınına soktuktan sonra olduğu yere oturup izlemeye başlamıştı, içine bu heyecanı salan insanoğlunu. Yapmaması gerektiğini biliyordu ama karşı koyamıyordu. Onu daha yakından hissetme arzusu gün geçtikçe büyürken yüzünü çıkardı kapıdan dışarı. Başının üstündeki kanatlar alev alıp yanmıştı, içinde büyüyen acı çığlıkları dudaklarını birbirine bastırarak susturdu. Korkuyla titrerken bu şekilde Tanrı'nın karşısına çıkmaya çok utandı. Hatayı en başta bir insanoğluna aşık olarak yapmıştı. Yüreğinde hissettiği derin ıstırapla kapının dışına bir adım attı. Geri kalan dört kanadı da yanarak yok olduğunda çoktan boşlukta düşmeye başlamıştı.

Kapısının önünde boylu boyunca baygın yatan Serafimi bulan genç kadın tanımadığı bu adamı evine almıştı. Ona bakmış ve zamanla kusursuz görüntüsüne aşık olmuştu. Serafim karşılıklı olan duygularla mutlulukların en güzelini yaşadı. Kısa zaman içinde evlendiler ve çok güzel bir çocukları oldu. Genç kadın ne kocasının Tanrı katından düşen bir Serafim olduğunu ne de doğan oğlunun bir Nefilim olduğunu bilmiyordu.

Zaman geçtikçe çocuğundaki gariplikleri fark etmeye başladı. Aylarını doldurmadan konuşmaya başlamış, henüz beşikteyken yürümüştü. Şarkılar mırıldanıyor, sanat eserlerini aratmayan resimler yapıyordu. Gün geçtikçe bunları kaldıramayan kadın delirmeye başladı. Bebeği henüz altı aylıkken intihar ederek canına kıydı. Serafim günlerce ağladı, ağladı. Göz yaşları kanlı yaşlara dönüştüğünde gökten inen Kerubim onu ziyaret etti.

Metatron'la konuşmuş, oldu ve olacaklardan haberdardı. Sefilim'in çektiği acıya çaresiz gözlerle tanık oldu ve onun kulağına fısıldadı.

"Senin Nefilimin Lucifer'a umut oldu. Yeryüzünü çocuklarıyla doldurdu, Satan kendi arzusuyla Tanrı'nın safını terk etti. Yeryüzündeki denge bozuldu. Senden doğan ışık onları yok etme gücüne sahip olacak lakin onlar senden doğanı yok etme peşine düşecek. O gün geldiğinde nefesimi üflediğim soydan gelen ilk doğan senin ışığının koruyucusu olacak. Dünyevi acılarından sıyrıl ve ölmeden önce Nefiline bir hayat sun. Gecenin çocuklarına karşı muvaffakiyet sağlaması için eğit onu!"

Yaşlı kadın gözlerini elindeki kitaptan kaldırdığında İkarus'un kendisini hiç dinlemediğini ve televizyondaki çizgi filme odaklandığını fark etti. Sinirle kaşları çatılırken yüksek çıkan sesi odada çınlamış ve çocuğun yerinde zıplamasına neden olmuştu.

"İKARUS! Sana burada soyumuzun nereden geldiğini anlatıyorum neden beni dinlemiyorsun?!"

Genç çocuk gözünün üstünde bir damar atarken kaşlarını sinirle çatmıştı. Fakat konuştuğunda sesi oldukça uysaldı.

"Bunu bana zaten kırk defa anlattın babaanne, o kadar ki artık her bir satırını ezbere biliyorum. Babam gibi ışığın koruyucusu olduğumu ve 18 yaşına geldiğimde korumam gereken gündüz doğanla karşılaşacağımı ve ona yemin ederek güçlerime kavuşacağımı biliyorum. Oldu mu? Şimdi izin verirsen en sevdiğim çizgi filmin yeni bölümünü izleyeceğim."

Homurdanarak önüne dönüp yine televizyona konsantre olan çocuğa şefkatli bakışlarla baktı yaşlı kadın. Henüz altı yaşında olmasına rağmen yaşından daha olgun bir çocuktu, doğduğu andan itibaren omuzlarına binen yük onun sadece bir çocuk olmasına izin vermemişti. Fakat bunun yanında onun içinde saklı olan gücü de hissediyordu kadın. Daha önce karşılaştığı üstelik birer yetişkin olan hiçbir ışığın koruyucusunda hissetmediği kadar büyük bir güç yatıyordu içinde. Ona yazılan kaderin sadece mutluluk getirmesini diledi içini saran korkuları umursamadan.