"Gray!" mijn moeder schreeuwt mijn naam vanaf beneden. "eten!!" "Ik kom er aan mam, ik lees hele even deze pagina af!' snel keek ik naar het script. Er was geen kans dat ik deze hele pagina voor de auditie volgende week geleerd kon hebben. Er waren allemaal ingewikkelde medische termen die ik niet begreep en het stuk was überhaupt moeilijk. Daarom wilde ik ik graag de rol. Nou ja, ook omdat Hope Van Dyne regisseert. Ze is echt een super goede regisseur en ik zou het geweldig vinden om met haar een theaterstuk te mogen maken. Helaas had ook nog een stapel Geschiedenis huiswerk die ik moet maken, iets met de tweede wereldoorlog. Zuchtend gooi ik mijn script op mijn bureau en klap ik mijn laptop dicht. Als ik nog langer op mijn kamer zou blijven zou mijn moeder waarschijnlijk heel boos worden en dat wilde ik zeker niet.
Ik loop de trap af en ga aan tafel zitten. De rest is al begonnen met eten, waarom zouden ze toch ook op hun dochter wachten? Terwijl ze een gesprek houden over Thomas, de baas van mijn vader, dwalen mijn gedachtes af. Hoe zou het met Clairo zijn? Zou ze haar Geschiedenis huiswerk wel af hebben? Misschien kon ik wel antwoorden van haar krijgen. 'Gray, je moet weer afvallen. Je ziet er super opgeblazen uit en zo kan ik niet met je over straat.' Onderbreekt mijn moeder mijn gedachtes. 'Ik zal weer hardlopen mam...' Ik heb al ondergewicht en ben gezegend met een snelle verbranding maar toch is het nooit goed voor mijn moeder. Ze haat dat ik wil acteren en ze haat mijn kledingstijl. Ze heeft altijd commentaar op alles wat ik doe en ik word er helemaal gek van. Waarom zijn sommige mensen zo oordelend? Daar heb je toch alleen jezelf mee? Ik weet dat mijn moeder een hele strenge vader had dus de kans is groot dat dit de reden is. Gelukkig heb ik ook nog een broertje, Ethan. Hij is heel goed in sport en zo waardoor hij meestal heel veel aandacht krijgt. Dat vind ik niet erg, het is juist fijn. De aandacht die ik krijg is toch negatief. Dan heb ik liever geen aandacht. Mijn vader James is meestal niet thuis, maar als hij thuis is is het heel gezellig. De sfeer is dan heel ontspannen en zelfs mijn moeder geeft dan geen commentaar.
Ik zucht en eet in stilte door. Zodra ik klaar ben schuif ik mijn bord aan en pak mijn spijkerjasje. "Ik ga, ik ben thuis om twee uur!" Voordat ze kunnen antwoorden glip ik de deur uit. Ik zucht en bekijk mijn outfit. Geblokte vans, een vintage adidas trui met mijn spijkerjasje er over en zwarte mom jeans. Prima voor een koude lenteavond in New York.
Ik druk op de bel van Clairo's huis. Ik vind het altijd heel leuk dat ze een witte deur heeft in tegenstelling tot alle zwarten deuren in de rest van de straat. De meeste huizen hebben ook een verzorgde voortuin alleen die van Clairo's ouders is een wildernis met een paar fietsen. Ik glimlach. Dan word de deur opengedaan. 'Hee Gray, leuke schoenen! Nieuw?' Ik knik en het valt me op dat Clairo een nieuwe trui heeft. Ze heeft hem heel leuk gecombineerd met donkere skins jeans en ik complimenteer haar over haar outfit. 'Dankje Gray, het shirt is inderdaad nieuw.' 'Echt heel leuk!' Het gesprek gaat snel over in een ander onderwerp. Bij de Golden gate bridge en zien al snel twee fietsen in het gras liggen. Blaire en Alex zitten al op ons te wachten. Ze zijn verwikkeld in een gesprek over vegetariërs en als ze ons horen kijken ze op. Ik zie dat ze al een vuurkorf hebben gevonden en een vuurtje hebben gemaakt en zucht opgelucht. Vorige keer was ik als eerste hier en toen moest ik het vuur aanmaken. Ik ben daar echt heel slecht in en alle servetjes die we hadden meegenomen vatte vlam. Het is achteraf wel grappig maar op dat moment kon ik wel huilen. Hoe dom kan je zijn!
Grijnzend loopt Alex naar ons toe. Hij is de enige jongen die er vanavond bij gaat zijn en hij houd een fles drank in de lucht. Clairo trekt meteen een sprintje en gooit haar fiets in het gras. Ik lach om haar reactie op de fles drank en loop achter haar aan. Alex loopt naast me. We gaan bij Clairo en Blaire zitten bij het kampvuur en we starten een gesprek over welk drankspel we gaan doen. Clairo heeft zin in truth or dare terwijl Alex zin heeft in gewoon praten. Ik leun met mijn hoofd tegen Alex aan en Blaire neemt snel een foto. Hij is echt heel leuk en ik ga hem zowiezo op insta gooien. Dan begint Blaire te praten. 'Ik heb goed nieuws!' lacht ze. 'Vertel Blaire.' 'Nou ik mag eindelijk beginnen met vrouwelijke hormonen slikken. Dit is weer een stapje verder en ik ben echt heel blij!' Blij geef ik haar een knuffel. 'Ik ben echt trots op je! Je bent echt heel stoer en ik vind het knap wat je allemaal doet.' Ze antwoord: 'dankje! Ik ben blij dat jullie er altijd voor me zijn en niet van die negatieve reacties geven.' Alex geeft Blaire ook een knuffel en opent vervolgens de fles drank. Dan word de sfeer snel heel gezellig. Clairo steekt een sigaret hierop reageert Alex meteen. 'Je wil echt graag dood he! Stop nou eens met roken schat.' 'anyways, ik geniet gewoon een beetje van het leven.' Alex schud zijn hoofd en vind weer een nieuw gespreksonderwerp. 'Ik vind dat we nog een jongen moeten regelen voor Gray. She's so lonely! En ze verdient het.' Zegt Alex. Hij lacht er bij en knipoogt.
'Jaaa!! Dat moeten we nog echt fixen. Misschien een Portugese surf dude. Dan heb je iemand die ook Portugees is en kunnen jullie samen naar Portugal!' roept Clairo. Ik moet lachen en later lachen we allemaal. Soms vraag ik me af waaraan ik dit soort geweldige avonden heb verdient. Ik laat mijn ogen over het landschap glijden. De lichtjes van de brug verlichten het landschap en als ik naar de overkant kijk zijn er allemaal kleine lichtpuntjes. Af en toe zoeft er een auto langs ons.
Onder de brug met een kampvuur en een geweldige groep vrienden.
// niemand leest authors notes ooit maar ja lmaoo :)) eerste hoofdstuk van een nieuw boek yeeet, veel plezier met lezen en zo \\
JE LEEST
WORLD'S MIGHTIEST DUO - PETER PARKER AVENGERS FANFICTIE
Fanfiction'Blijkbaar zijn we nu beroemd.' 'Ja, behalve dat niemand weet wie we zijn!'
