Nog een beetje moe van het vroeg opstaan loop ik naar de deur. Ik gris nog snel een appel mee voor onderweg en voor de deur staat Clairo al te wachten. Ik glimlach en we fietsen naar school. Gister was ik niet naar school gegaan omdat ik nog heel erg in shock was. Nu voel ik me weer beter en ga ik weer naar school.
"Omg Gray ik vond het zo leuk eergisteren avond!" Ik glimlach naar haar. 'Ik vond het ok onwijs leuk, we moeten het snel nog een keer doen. Hopelijk zijn we dan met een grotere groep maar ik heb geen idee.' 'Ja dat hoop ik ook! Want dit was heel gezellig met jou en Alex en zo, maar het is nog leuker met Tana en Hailey en zo.' Ik knik en we stoppen bij een rood stoplicht. 'Trouwens ik hoorde iets van je moeder over een overval, was jij daar bij?' Vraagt ze voorzichtig. 'Ja daar was ik inderdaad bij, het was echt heel eng... Ik had nooit verwacht dat ik in zo'n situatie zou komen. Het was heel heftig.
Al snel zijn we bij school en ik loop meteen naar mijn locker om een nieuwe laag lippenstift op te doen en mijn boeken in mijn locker te droppen. Vlug smeer ik het bruinrode spul op mijn mond en loop ik, met een veel lichtere tas, terug naar Clairo. Ze heeft Alex, Blaire en Tana al gevonden. 'Omg Gray gaat het wel' Tana omhelst me. 'We hebben elkaar echt een week niet gezien en is er zo veel gebeurt...' 'Het gaat goed hoor, dankjewel! We hebben elkaar inderdaad al lang niet gezien. Volgende keer als we naar de brug gaan moet je er echt bij zijn!' 'yess' Antwoord ze en de bel gaat. Ik heb een blokuur U.S history en loop naar het lokaal. Ik was totaal vergeten om mijn huiswerk over te schrijven van Clairo en in de les krabbel ik snel nog wat dingen in mijn schrift. Achteraf bleek dat mr Anderson helemaal niet het huiswerk ging checken en was al mijn stress voor niks geweest. Gelukkig was hij vergeten om huiswerk op te geven voor volgende week! Omdat we meestal veel huiswerk hebben voor u.s history is iedereen opgelucht.
Verveeld loop ik het lokaal uit om naar huis te gaan. Claire moet nog een uur op school blijven en daarom moet ik helaas alleen terug fietsen. Ik doe mijn oortjes in en zet een afspeellijst op. Ik ben heel erg fan van Billie Eilish, Panic! At the Disco en Jeremy Zucker. Als ik ga fietsen zet ik meestal Panic! At the Disco op. Omdat het best wel snelle nummers zijn kan ik daar lekker snel op fietsen. Ik sla de eerste drie liedjes over en fiets dan weg. Ik moet opnieuw denken aan Peter, waar zou hij zijn? Ik hoop dat ik hem ooit weer zie maar New York is ook zo groot... De kans dat ik hem opnieuw zie is heel klein. Was het maar een klein dorp. Daan kon ik hem gewoon opzoeken. Ik fiets de hoek om en zie mijn huis. Mijn fiets gooi ik tegen het hek aan en ik doe mijn sleutel in het slot van de voordeur, Nog zingend loop ik naar binnen en ga ik de trap op naar mijn kamer. Ik heb geen huiswerk, dus wat kan ik doen? Al mijn vrienden zijn nog op school en ik verveel me. Ik besluit om naar Coffee works te gaan voor een Vanilla Latte. Het was rustig en terwijl ik door Queens loop merk ik op dat er weinig mensen op straat zijn. Iedereen is op school of op zijn werk.
Ook in Coffee works is het rustig en ik bestel mijn latte. Ik scroll een beetje door instagram besluit Peter zijn instagram op te zoeken. Als hij dat tenminste heeft. Al snel zie ik zijn account en stuur ik een volgverzoek. Een beetje verveeld kijk ik om me heen, ik weet niet waarom die Peter zomaar is weggelopen. Eigenlijk best wel onaardig. Of ben ik onaardig? Omdat ik van hem verwacht dat hij bij mij blijft en me blijft helpen. Of is de reden dat ik niet wilde dat hij is weggegaan niet alleen voor het helpen... De gedachte word onderbroken door een melding uit mijn telefoon. "@peterparker heeft je volgverzoek geaccepteerd. @peterparker is begonnen je te volgen." Ik kijk blij op en scroll dan door zijn foto heen. Hij heeft er niet zo veel en ik besluit mijn oortjes te pakken en weg te gaan. Terwijl ik mijn fiets pak hoor ik een stem. "Hoi Gray!" ik kijk verbaast op, en daar staat Peter. Met zijn inmiddels bekende onzekere glimlach en een nieuwe rugtas. "Hi Peter." Ik weet niet wat ik moet doen, moet ik boos zijn? Of blij? "Wil je uhm... Zal ik je weer verder helpen met je project?" "Ja graag. Waar moest je eigenlijk vorige keer zo snel naartoe?" "Ik moest een vriend helpen." Beschaamd kijkt hij naar de grond. "Zullen we naar de Starbucks gaan om te werken?' vraagt hij vervolgens. 'Ja is goed.' We lopen akward naar de starbucks en hij helpt me weer met het project. Dit keer krijgen we het helemaal af en als we klaar zijn blijven we besluiteloos zitten. Wat nu? 'Ik moet nu naar huis, wil je misschien mijn nummer? 'ja graag Gray. Wat is je nummer?' Nadat we nummers uitgewisseld hebben vertrekken we allebei naar huis.
Ik denk na over vandaag. Er is iets met Peter en ik weet niet wat. Ik weet ook niet of ik het wil weten. Het is ergens ook wel aantrekkelijk dat hij zo mysterieus is... En ik heb zijn nummer nu dus we zouden kunnen appen. Nog geen seconden na deze gedachten komt er een appje binnen. Ik spring meteen op om te kijken en gooi dan teleurgesteld mijn telefoon op mijn bed als ik zie dat het van Tana is die vraagt of ik morgen avond iets wil doen. Vanuit mijn bed kijk ik mijn kamer rond. Ik had hem een jaar geleden opnieuw mooi gemaakt en ik ben er wel blij mee. De kamer heeft een gele muur en drie witte muren. Op een van de witte muren hangen kleine ingelijste foto's en schilderijen. Er waren vooral foto's uit Portugal met mensen van daar. Ik zucht, ik zou wel terug willen naar Portugal. Ik heb Ana en Hellen nu al een half jaar niet gezien en lokaal appen we minstens elke week, toch mis ik ze. Dan hoor ik een appje binnenkomen. Het is van Peter.
"Morgen avond, Court Square Diner 19:00?"
geen idee of iemand dit leest maar hier is nog een hoofdstuk :) joe!!
JE LEEST
WORLD'S MIGHTIEST DUO - PETER PARKER AVENGERS FANFICTIE
Fanfic'Blijkbaar zijn we nu beroemd.' 'Ja, behalve dat niemand weet wie we zijn!'
