Ostatni Oddech

II.

DZIEŃ PIERWSZY
(01.11.2018)
(Czwartek)

Jest czwartek, pierwszy listopada. Z racji chrześcijańskiego święta moja szkoła zorganizowała dzień wolny. Jutro to samo. Dlatego też siedzę w domu. Mieszkam w małym, trzypokojowym domku z łazienką i kuchnią. Leżę właśnie na macie na podłodze bo skończyłam katowanie się ćwiczeniami. Nie jestem żadnym z motylków Pro-Any, co to, to nie. Po prostu lubię ten ból gdy na następny dzień budzisz się z zakwasami. Ćwiczenia są dla mnie taką Odskocznią od myślenia i cierpienia, wiecie to taka gra z umysłem - orient suko.

Wracając. Wstałam, ubrałam się w jakieś dresy i wyszłam za dom. W pułapkę złapał się skowronek. Zabrałam go do pokoju i położyłam na lekko, podkreślam Lekko, zakrwawionym stole. Złapałam ptaka i zaczęłam całą zabawę, tak, mam chyba coś nie tak z głową, ale kto by się tym przejmował?
Wracając, zaczęłam lekko rozpruwać mu gardło. Gdy widziałam krople krwi, przeszłam do odcinania skrzydeł. Najpierw nacięłam prawe do kości, i to samo uczyniłam z lewym. Odcięłam mu nogi i pocięłam brzuch, by obejrzeć wydostające się jelita na wierzch. odcięłam jednym zamachem głowę.

Wstałam zadowolona z efektu mojej pracy, szybko zaczęłam zmywać krew z biurka oraz zabrałam to co zostało, z pół godziny temu żyjącego ptaka, do worka na śmieci i wywaliłam do kosza przed dom.

Wróciłam i popatrzyłam na ścianę. Wisiało na niej zdjęcie mojej klasy której skład nie zmienił się od przedszkola... Niby wszyscy mówią że po tylu latach to na pewno jesteśmy zżyci czy coś... Ale ja na pewno nie! Nie jestem zżyta z tymi moimi zabójcami...

Wracając do pokoju, zajęłam się bezsensownym układaniem wszystkiego co popadnie.

Po pół godzinie miałam już dość. Wróciłam do siebie i otwarłam pamiętnik. Zapisałam jak bardzo nienawidzę siebie,  tego życia jak i ludzi. Z euforią odpłynęłam.

Z środku mojego snu, w którym doświadczałam śmierci wyrwał mnie huk okna, a co za nim stało, cokolwiek to było, było jak  najbardziej...