Omega'nın Yükselişi;İntikam YoonMin

Birlikler

362 mi o da neydi öyle.

"Biz buradaki herkese bir numara veririz ve acil durumlarda böyle haberleşiriz. Ayrıca bu konseydeki son sayıyı da belirtmemizi kolaylaştırır. Yani sen buranın son üyesinin ve benim veliahtımsın demek isterdim ancak demokrasi var" bunu dedikten sonra kıkırdayan anneme baktım. Kulağıma yaklaştı ve fısıldadı:

"Ama şansın daha yüksek"  bunu demesiyle bende güldüm. Bir anda bakışlar üstümüze dönerken korkuyla yutkundum. Buna alışık değildim. Alfalar, betalar veya başkasının bana bu şekilde bakması hiç iyi olmamıştı. Ben hiçbir zaman güzel bir omega olmamıştım. Ya da iyi feromonu olan. Ben sadece bendim. Sıradan ve işe yaramaz bir omega. Aldatılan, dövülen ve kırılan omega.

Arkamdan yaklaşan Yugyeom destek verircesine omzumu patpatladı derin bir nefes vermemi söyleyerek fısıldadı. Annem tekrar yürümeye başlarkan bir anda yıkıldım. Mührüm... Çok acıyordu. Sanki derime kızgın ateş bastırıp tutuyorlardı. İnleyip yere düştüm bir anda herkes bana döndü. Gözlerim acıyla kapanmak isterken mührüm buna izin vermiyordu.

Pislik herif daha 2 gün bile olmamıştı. Hala mührümü tutup çığlık atarken beyaz önlüklü biri açılın diyerek bağırarak elindeki şırıgayı mührüme doğru geçirdi. Tekrar çığlık atarken gözlerim kapandı. Canım acıyordu. Hepsi Yoongi denen adamın suçuydu. Ondan nefret ediyordum.

Ondan sadece nefret ediyordum.
******************************************
Gözlerimi tekrar açarken yanımda endişeyle bekleyen annemi ve Yugyeom'u gördüm. Bu garip bir histi. Unuttuğum unutturulduğum bir histi. Sizin için endişelenen birilerinin varlığı güzeldi. Çok güzeldi.

"Ah sonunda uyandın Mochi. Endişelenmeye başlamıştım. Ne kadar uykucusun sen. 3 saat önce uyanman lazımdı." diyerek parmağının sallamasıyla güldüm. Mührüm hala sızlıyordu. Ne kadar yaptıysa artık. Bu düşünce dişlerimi sıkmama neden oldu.  Bu kadar aciz olmak canımı sıkıyordu. Hep alfaların altında olmak.

Omega olmak zordu, çok zordu. Omegalar çocuk doğurdu alfa beta omega farkı gözetmeksizin hepsine o kadar iyi bakardı ki. Çünkü omegaların güçlü bir içgüdüsü vardı. Ancak çocuk büyüdüğünde alfa ve beta giderdi. Omega kalırdı bir tek. Kendi akrabalarından bilirdi. Hiçbirinin yanında değillerdi şimdi. Ama 10 yılda bir geldiklerinde nasıl da üstte olurlardı. Ya da vasiyetlerde, omegaya bir gram vermezken başkasına düşmesin diye onlara her şeylerini verirdi. Hiçbir yardımları olmamasına rağmen. Hayat bu kadar acımasızdı.

Omega olmak zordu. Çok zor.

"İyiyim Yuggie. Sadece ilk defa oldu." Yugyeom yüzümden anlamış ve elimi güven verircesine sıkmıştı. O iyiki vardı. Annem de yüzümü hafifçe okşamıştı. Anne şefkatini yıllar sonra tekrar yaşamak o kadar güzeldi ki.
*
*
*
Tekrar ayağa kalktığımda yorgundum. Odama gidip sadece yatmak istedim. Bu normaldi. Buradaki doktor dediğine göre mührümü uyuşturmuştu. Bu yüzden fazla yorgun ve halsizdim. 1 gün etki edecekti dediğine göre. Ama emindim ki yarın tekrar olması gerekti. Çünkü o aptal vahşi alfanın duracağını sanmıyordum.

Gözlerim bana inat kapandığında sonunda iyiydim. Çok iyiydim.

Alarmın aptal sesiyle uyandığımda yüzümü buruşturdum. Bundan hoşlanmamıştım. Bu ses içimi ürpertmişti.

"Jimineeeeeeeeğ" diye bağırarak içeri giren Yugyeom zıplamama neden oldu.

"Hadi çalışmalara başlamanız gerek" Çalışma? Hayır şuan uyku kesinlikle galipti.

"Çalışmak? Kesinlikle hayır Yugyeom-shi" bir anda beni yataktan itip yerle buluşan bedenine kahkahalarla gülmesiyle sinirlendim. Bu aptal bana mı gülüyordu? Şimdi görürdü o diyerek onu da çektim. Sertçe yere düşmesini beklerken sadece sersemlemişti. Bu dudaklarımı büzmeme neden oldu. Aptal düşmemişti yere ve hala gülüyordu.