Bilinmezler silsilesi içindeydi zihni. Neredeydi? Kimdi? Burada ne yapıyordu? Bilmiyordu. Umurunda da değildi zaten. Şu an tek ihtiyacı olan şey karşısındaki ucu bucağı görünmeyen masmavi denizden alacağı bir kaç temiz havaydı. Şehrin gürültüsü yerine dalgaların birbiriyle yarışırcasına sahile çarpma seslerini dinlemek, o pis sigara dumanını,yüzlerce insan tenini solumak yerine denizin tuzla kavrulmuş tertemiz kokusunu ciğerlerine çekmek, bir daha da bırakmamak istiyordu. Bedenen olduğu kadar ruhen de çok yorgundu. Yalanlardan, boş hayallerden,içinde biriktirdiği o koca öfkeden o kadar sıkılmıştı ki...Yere göğe haykırması gerekiyordu rahatlaması için. Oysa o sadece susuyordu. Susmak hiç bu kadar gürültülü olmamıştı. Varsın dalgalar dertlerini söküp götürmesindi,temizlemesindi zihnini deniz. Yağmasındı yağmur, çakmasındı şimşek. Şu an huzurluydu hiç olamadığı kadar. Şuracıkta dursa kalbi,ruhu ayrılsa bedeninden gıkı çıkmazdı. Denizde olmasını isterdi mezarının, cenaze namazının sahilde kılınmasını isterdi, kıble günbatımı. Varsın mutlu olmasındı. Olacağı da yoktu ya. Bir deniz vardı işte, bir bank, bir sahil ve bir de o. Yetmez miydi?Elbette yeterdi.
