MAVİ GÜNLÜĞÜM

DİNGİN BİR ZAMAN

              Sıradan bir gün için gerçekten sıcak bir hava. Şimdi bu havada neler yapılırdı. Ama açıkcası içimden dışarı çıkmak hiç gelmedi. Hani bazı günler olur ya elin kolun kalkmaz. Aklında bir sürü kişisel gelişim odaklı yapılacak işler vardır fakat uyuşukluğuna bir türlü söz geçiremezsin. O yumuşak koltuk seni çeker de çeker içine ve o yastık -ah- gel hep başını omzuma koy canım sevgilim der sanki. Gece başınızı yastığınıza koyduğunuzda siz de öyle hissetmez misiniz? Sanki günün neticesidir ve o tatlı andan daha güzel bir an olmamıştır. İşte ben o yastığın naifliğini ve şefkatini hayatımın çoğu evresinde, ortamında ve kişilerinde göremedim maalesef. Göremediğim için de şimdi bu koltuğa yumuldum kaldım. Aslında ben uyuşuk olmadığım zamanlarda vaktini en iyi evde geçirenlerdenim. Şöyle ki kitaplarım -masanın üzerinde olanlar- okuduğum; -kitaplıkta olanlar- okuyacağım kitaplarım demektir. Aynı anda üç ya da dört kitap okuyor olabilirim. Bunlardan biri deneme türü ise diğeri fantastik bir hikaye; bir diğeri felsefe iken öbürü şiir kitabı ya da başka bir tür olabilir. Bir de benim şöyle esrarengiz bir huyum vardır ki bu kitapların her birinin son sayfasına gelmeden herhangi birini köşeye koyup raftaki diğer kitaba başlayacak olursam vay benim halime. O zaman kehanetlerden kehanet beğen. Önünden kara kedi geçmesi, merdiven altı sendromu veya gece gece tırnak kesmeye benzemez bu iş. Bilinçaltımda tanımlanamaz bir cisim bana zıplaya zıplaya hata verir; beni dumur eder, velhasıl ben de bir kitabı sevmesem de beynim algılamak istemese de, o kitabı gözlerimle gölge gibi takip ederim. Son sayfaya geldiğimde ise yeni kitabıma başlayacak olmanın haklı sevincini ve rahatlığını yaşarım. 

             Çoğu zaman üşendiğimde evde elime aldığım ilk şey kitabım olur. Kitap okumak mahrumiyetinin  büyük bir kayıp olmasının yanı sıra kitap okumak en pasif ve dinlendirici aktivitelerden biridir. Kitabımı elime alırım , koltuğuma uzanırım, yanımda satırların altını çizmek için özenle seçtiğim gri ve açık mavi renk kalemim olur. Bazen ilk etapta onları yanıma almayı unuturum. Sonra yay gibi zıplayıp onları yanıma alıp tekrar kurulurum koltuğuma. Mavi battaniyemi çekerim üzerime. Okurum kitabımı, çizerim satırları, kenarlara notlar alırım. Hoşlandığım yazıları tekrardan yazarım sayfalara. Bölümler yavaş yavaş biterken gözlerime tatlı bir mayhoşluk yerleşmiş olur. Geçiririm kitap ayıracımı kaldığım yere, kapatırım kitabımı. O dinginlikle yanıma mı koyarım yoksa kolum masaya uzanır da onu güvenli alanına iter mi bilinmez. Sonra koyarım başımı yastığıma, çekerim tekrardan üzerime mavi battaniyemi tıpkı gökyüzünde gibi. Oh, işte hayat güzel, yaşamak güzel dedirten andır. Diyemem ama hissederim o an. En güzel anlar hissedilir, tahkiyeye ihtiyaç duyulmaz.

             Uyandığımda varlığım içinde bulunduğu vaziyetten bir hayli memnun olur. Etrafıma bakınırım bir kedi gibi esnerim. Gerinirim. Aklıma yapacağım diğer bir aktivite gelir. Çay yapmak. Kendime güzel bir çay demlerim. Artık yanında çikolata mı olur, cevizli sucuk mu olur bilemem. Uğur böcekli çay tabaklarıma yerleştiririm çay bardaklarımı. Yanına da ekürisini. An o andır. Çayı yudumladığım o hüp sesinden sonra azıcık cevizli sucuk diliminden ısırırım ve sonra tekrar çayı yudumlarım. İşte o an ceviz ve üzümün birlikteliği ile çayın deminin güzelliğinin buluşması beynimde şimşekler çaktırır. Enerji atomları patlatır. İşte mutlu olmak bu kadar kolaydır.

            Gerisi benim hayal gücüm gerisi benim yaratıcılığım. Arka planda hafif bir müzik olabilir. Bilgisayarımdan bir film de açmış olabilirim. Avucumda çayım duruyor ve kitaplarım bana bakıyorken ben de karşımda duran nesnelere bakarım ve kendimi dünyanın en huzurlu yaratığı gibi hissederim. Benim en stratejik  iyi vakit geçirme yöntemim budur. En az enerji, en az çaba, materyal ve insan. En çok dopamin ve serotonin.