Bloody Hell...

1. Een brief

Jaz' P.O.V.

Ik rende. Op die manier kon ik een paar kilometer in minder dan een minuut afleggen. Helaas, kon mijn tegenstander dat ook. Ik had er genoeg van en rende nog sneller, sneller en sneller. Die snelheid was ongebruikelijk, zelfs voor vampiers en daardoor haalde ik mijn slachtoffer binnen een paar seconden in.

'What the hell...' mompelde de jongen, toen ik hem bij zijn keel greep. Ik haalde een flesje uit mijn jaszak, kneep de neus van de jongen dicht, en toen hij naar adem hapte, gooide ik de inhoud van het flesje in zijn mond. Ik hield mijn hand voor zijn mond zodat hij het wel door moest slikken.

Het jongetje was nog geen 14, en nog dom ook. Maar ik voelde me schuldig. Ik was waarschijnlijk de énige vampier ter wereld die zich rot voelde als hij iemand doodde. En dan een weerwolf... Nee, dat zou niemand in mijn familie begrijpen.

Ik zag dat de jongen probeerde te transformeren, maar hij faalde door het drankje dat ik hem had gegeven. Het maakte hem zwak en sloom.

Ik greep hem bij zijn kraag en rende terug naar huis. Snel, zodat de mensen mij niet zagen...

Het was namelijk dag. Ja, inderdaad, DAG!!

Ik was de enige vampier in mijn familie die geen last had van zonlicht. Ze vroegen zich wel eens af, waarom, maar ik had niks verteld over Lavinia... Ik liet ze gewoon denken, en denken, en...verrassing: Denken!! O, en vermoedden... Dat deed mijn familie VEEL!!

Lavinia... Mijn (on-kloppende) hart stak, bij de gedachte aan Lavinia.

Als ik nou gewoon sterker was geweest... Was het dan anders geweest?! Had ze dan nog...geleefd?

Lavinia was een 19, of eigenlijk 638, jarige vampier geweest toen ik haar leerde kennen... Het was donker, en ze dronk net het bloed van een of andere vieze weerwolf, toen ik haar zag. Haar eerste impuls was geweest om mij leeg te zuigen, maar ze deed het niet. Nog voordat ze had geroken dat ik vampier was, had ze al besloten mij te sparen...

We waren vriendinnen, vanaf het begin af aan al. Er was alleen 1 klein dilemma: Ik kon haar alleen 's nachts spreken, omdat...nou ja, ik anders dood (dood-dood dus...) zou gaan. Ik zou verbranden. Maar 's nachts, moest ik ook jagen voor mij en de familie... Dus hadden we weinig tijd. Toen ik 15 werd, (15!! Heel jong voor vampiers, maar tja... Ik ben nou eenmaal anders.) gaf ze me een ketting waarmee ik overdag kon rondlopen.

Ach, mijn familie heeft zich er nooit echt druk om gemaakt. Ze vonden mijn plotselinge "dagtripjes" wel handig.

Anderhalf jaar geleden, was ze weer zo'n...Weerwolf... aan het leegzuigen, toen een andere van het dak sprong en achter haar landde.

We hadden afgesproken en ik kwam net aanzetten, toen die weerwolf haar van achteren beetpakte, en martelde... Hij stak steeds een houten tak in haar lichaam en ze gilde het uit van de pijn... Maar ik kon niks doen. Hij had nog een paar van zijn vriendjes meegenomen en ze zaten lekker met takken in mijn vriendin te prikken. Ze genas snel, dus ze kon niet doodgaan aan bloedverlies, maar ze had zoveel pijn... Ze had zoveel pijn... En ik kon alleen maar toe kijken.

Na een paar uurtjes hadden ze er genoeg van, en staken de takken alle vijf rond haar hart. Maar niet erin, zodat ze nog minuten, misschien wel uren door zou moeten kronkelen, het uitschreeuwend van de pijn.

Toen ze na twintig minuten nog niet dood was, gingen de jongens weg en lieten haar zo achter.

Ik vloog meteen op haar af en greep haar hand beet. De tranen prikten in mijn ogen, maar ik hield me groot voor Lavinia. Ze drukte me haar armbanden en ring in mijn hand en zei dat ze dezelfde funcitie hadden als mijn ketting.