Bloody Hell...

3. Probleem

Hee iedereen:)

Het spijt me echt HEEEL erg dat ik al zo lang niks heb gepost, maar daar zijn bepaalde redenen voor die de meeste van jullie geen donder aangaan. En dan is het ook nog eens zo'n klein hoofdstuk... -.- Wat moeten jullie wel niet van mij denken... :S Nou, ik heb dus mijn redenen, maar toch had ik meer moeten posten... (Vandaar dat ik dit toch nog even goed probeer te maken door om 2.08 uur 's avonds te posten, maar daar hebben jullie natuurlijk tóch niks aan...) Okeee, ik ga nu stoppen want ik ben bezig met onzin uit te kramen... :D

Veel plezier met lezen :) (als dat kan met zo'n klein hoofdstuk :S)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jaz' P.O.V.

Ik werd met een enorme kracht naar achter geworpen en midden in mijn "vlucht" knalde ik tegen een boom op waardoor mijn zicht wazig werd.

Ik voelde iets tegen mijn borstkas aan prikken en zag (nog steeds wazig) iemand voor me staan, met een enorme, scherpe, bruine paal in haar handen.

SHIT!! Het drong pas te laat tot me door dat dat geen paal was....maar een tak. Hij zou goed voldoen als een staak, dat had ik al eerder gemerkt...

Dit keer was ik het die bij mijn haar werd gegrepen en bedreigd werd. Met een tak, wel te verstaan...

Het meisje wiens bloed ik wilde drinken, lag op de grond. Bewusteloos.

Het "bedreig-meisje" draaide me om, zodat ze mijn gezicht beter kon zien.

En ik de hare... 

SHITSHITSHITSHITSHIT!!!!!

*

Aireen's P.O.V.

Het gezicht van het meisje toen ze me zag, bevestigde wat ik al vermoedde: Dit was het meisje dat de brief van mijn broertje op de bus had gedaan... Dus ook degene die hem had vermoord... Ik keek om me heen; bomen, takken, bladeren...

Ik voelde tranen in me opwellen. Ik zou haar pijn doen. Net zoveel als zij mij pijn deed!!

De tak die ik in mijn hand had stak ik diep in haar schouder. Langzaam.... Pijnvol... Totdat ze het wel  moest uitschreeuwen van pijn.

 'Deed je Peter net zo veel pijn? Of was het nog erger? Ik vind het helemaal niet erg om je te laten voelen wat hij voelde....' Ik kraamde onzin uit, maar het maakte me niet uit. Ik móést wraak nemen...  'NOU?!' riep ik hysterisch. Ik trok de tak uit haar schouder en stak hem in haar been. Ze gilde het uit van de pijn, en het bloed liep over haar been. Als een langzaam stromend riviertje. Maar niet van water, van bloed. Het meisje hijgde en ook haar lip begon te bloeden, omdat ze daar op beet...

Mooi, en nu gaan we beginnen...

*

Iana's P.O.V.

Toen ik mijn ogen open deed was alles wazig en alles wat ik hoorde was onscherp gemompel. Mijn hoofd bonkte als een gek en ik sloot mijn ogen weer.

Toen ik ze opende was alles veel scherper en ook het geluid was veel helderder. Ik hoorde iemand hysterisch gillen en mijn kop verging van de pijn. Het geluid was alsof er met een kettingzaag geprobeerd werd mijn schedel te doorboren en ik greep met mijn handen naar mijn hoofd.

Het beeld wat ik zag toen ik ietwat gekalmeerd was, was.....verschrikkelijk...

Langzaam kroop ik naar de twee meisjes toe. Overal op de grond lag mos en ik haalde mijn handen open aan takken en stenen die op de grond lagen....

Ondertussen hoorde ik hetzelfde meisje nog een keer gillen, maar dit keer deed het minder pijn. Ik was er bijna...

Waarom doe ik dit?!

Het flitste een seconde lang door mijn hersenen, maar ik schudde het van me af... Als die vampier écht zo goed was als ze zei dat ze was... Dan zou ze niemand meer vermoorden!! 

Ja toch?! Of…. had ik het inderdaad verkeerd begrepen...?? Hopelijk niet....

Het hysterische-meisje stond op nog geen drie meter afstand voor me, met haar rug naar me toe. Ze trok een tak uit het lichaam van het vampier-meisje en volgensmij was haar volgende zet, de tak in de hersenen van het vampier-kind te rammen...

Ik wilde nog snel een meter of twee dichterbij komen, en rende kruipend, (nog steeds) naar het onbekende, rare, hysterische meisje toe.

Een vlijmscherpe pijn trok door mijn linkerhand en ik moest me inhouden om niet het hele bos bij elkaar te gillen, maar ik hield mijn mond. Ik mocht geen geluid maken... Dan zou ze me horen...

Ik keek naar mijn hand om de schade in te schatten en ging bijna van mijn stokje... Ik had mijn hand gespiest aan een uitstekende tak... Ik trok hem eruit, viel plat op mijn buik, en net op het moment dat het meisje de vampier wilde spiezen net zoals ik net daarvoor met mijn hand had gedaan, greep ik haar benen onder haar lichaam vandaan. Waardoor ook zij plat op haar gezicht viel.

'What the hell....' mompelde ze.

Ik krabbelde overeind en greep de stok uit haar handen.

Het vampier-meisje grinnikte. 'Dit is al de tweede keer vandaag dat je een "supernatural creature" neerhaalt.... Wat is dat? Je record??'

Ik zuchtte, waarom had ik dat kind zó graag willen redden van haar (tweede) dood..? O ja, omdat ik nieuwschierig ben... Altijd al geweest.

'Waarom wil zij jou zo graag dood hebben??'

De kaak van het meisje verstrakte en haar ogen werden zwart.

'Ik heb haar broer vermoord. Blij met het antwoord?? Mooi. Kun je me dan nu vermoorden of laten gaan?'

Jeez, ik had haar dus wél verkeerd begrepen toen ze zei dat ze geen mensen vermoorde. Oeps...

'Nope.' 

Ik hielp het meisje dat ik had laten vallen, weer overeind.

Ze gromde en ik wist meteen dat het een weerwolf was. 'Sorry...'

Ze duwde de tak met een grote kracht in het lichaam van de vampier en greep mij daarna meteen bij mijn kraag.

Ze was boos...

Begrijpelijk.

'Wat the FUCK deed je?!' 

Auwtsj...Gescheurd trommelvlies...

'Sorry, je...' 'JA, DAT ZEI JE NET OOK AL JA. IK VROEG JE NIET NAAR EEN VERONTSCHULDIGING, MAAR NAAR EEN WAAROM!!'

Oke, laat maar zitten dat "boos", ze was eerder iets van... woest... op mij.

Ik keek naar beneden, naar de grond. Ik schaamde me kapot... Ik ook altijd met mijn klote nieuwschierigheid!

Ze pakte mijn kin beet en dwong me in haar ogen te kijken.

Ze waren rood van woede en.... ze hadden iets bekends... net alsof...

JEEZ!!

Precies op dat moment liet ze me los, de hand waar ze me mee vast had gehouden, was rood en zat vol met blaren. Ze keek me verbijsterd aan.

Het verbaasde me het kon me tegelijkertijd niet echt schelen. Het enige wat ik kon denken was absurd.  Mama...