Every house has his cross (Nederlands)

2.

Ze zaten met hun hoofd ergens anders, wat op dat moment veel belangerijker was.
Avond na avond zat mijn broer huilend in de zetel, met aan de ene kant papa langs hem die hem stevig vast hield, zodat niemand slachtoffer kon worden van de spartelende bewegingen die hij maakte. En aan de andere kant mama, die hem in de ogen probeerde te kijken, zijn hand stevig vasthield en hem, met haar rustgevende stem, lieve woordjes toefluisterde.

In het begin zat ik er met een mond vol tanden naar te kijken, maar al snel leerde ik dat ik me op zulke momenten beter uit de voeten kon maken.
De trappenhal was mijn toevluchtsoort. Ik trok mijn knieen op, verborg mijn hoofd achter mijn handen en verweet mezelf dat ik maar weer eens ruzie had gemaakt.

Het was allemaal mijn schuld geweest.
Het was altijd iemand z'n schuld,
dat was het instinct van een 6-7 jarig meisje.
Als iemand een ander deed huilen was het altijd zijn schuld geweest. Of hij dat nu wilde of niet. Het was zo. Over en uit

In mijn hoofd ging ik het rijtje af.
Mama's schuld? Nee.
Papa's dan? Nee.
Die van mijn oudere zus kon het ook niet zijn.
Broertje? Nee. Daan kon zich soms wel aan hem ergeren, dat konden we op ons beurt allemaal, maar dat kwam omdat hij nog klein was en zo zijn kleuterkuren had. En dat was nooit de aanzet tot...
Er bleef maar één iemand over. Ik.
Ikke, ikke en nog eens ikke. Het kón niet anders. Een vlaag van schuldgevoel vloog over me heen, dag na dag, week na week. Paniek als een emmer ijskoud water, Eerst de shock en dan.. BAM, recht in het gezicht. Tranen stroomde over mijn wangen.

Ik huilde vaak, soms zichtbaar andere keren niet. Ik wilde er niemand mee lastig vallen en omdat ze wel wat anders aan hun hoofd hadden, hield ik me gedijst.