Every house has his cross (Nederlands)

3.

Het 'Autisme spectrum stoornis: MCDD' werd het hoofdonderwerp aan tafel. Op een kindvriendelijke manier probeerden mijn ouders die moeilijke term aan ons uit te leggen. In Mama's lieve, warme, rustgevende stem hoorde ik nu bittere ernst.

Natuurlijk wist ik niet wat het betekende. Toen wist ik alleen dat ons gezin niet langer hetzelfde ging zijn. Bijna alle gesprekken met derden gingen over hoe het met hem ging. Of de kabouters al waren teruggekeerd naar hun paddenstoel of nog steeds in zijn hoofd rondspookten. Ik wist het niet. Het wc was niet zo een moeilijk traject om af te leggen. Het spel om alleen diagonaal de tegels aan te raken, maakte het ook niet moeilijk, enkel spannend. Ik zag nooit kabouters, dieven of andere kwade beesten onderweg, als je kabouters dan al kwaad kon noemen. Wat maakte Daniël dan zo bang om naar de wc te gaan?

School lukte hem niet meer. Maar gelukkig had mama kennissen in de kinderpsychiatrie zodat hij snel opgenomen en geholpen kon worden in een dagverblijf. Vreemd... Ik moest altijd naar school, want dat was verplicht.. En Daniël niet? Maar goed, hij was anders..
Het laatste kleuterklasje was voor mij niet altijd een pretje. Dat herinner ik me toch aan mijn slagzin na elke dag: 'Mama, juf Marijke is niet (op mij) boos geweest vandaag'. Die angst was er zonder dat ik ooit een vlieg kwaad deed. Dit had zowel als het gezinsleven dat veranderde omwille van de situatie met mijn broer het jaar erna impact op mijn welbevinden op school.
vanaf het eerste leerjaar was ik stil, Bang iets verkeerd te doen en de schuld te krijgen, of mezelf de schuld wel zou toeschrijven. Maar ja, ik was braaf. En dat is het voornaamste toch? Toch?
'uw dochter is lief en braaf mevrouw en haalt goede resultaten'. Ik kreeg zelfs samen met mijn buur de beker voor stilste leerlingen, die beker heeft het hele jaar door op onze bank gepronkt. De meester blij, mama en papa blij = ik blij. Zo hoorde het zo moest het. Wat ik deed was goed. De angst om dingen verkeerd te doen nam toe en mijn sociale capabelheid nam af. Maar dat was goed, want ik was braaf.

Niemand zag dat ik op dat moment mezelf aan het opvreten was. Van binnenuit kapot aan het gaan was. en zelfs ik had helemaal niks in de gaten.