DZIEJE MAGII [ ✓ ]

rozdział 10 ─ ważne postacie

WAŻNE POSTACIE

KIRKE
Córka Heliosa i jednej z nimf – Perseis (lub według innych źródeł Hekate), siostra Ajetesa i Pazyfae. Wróżbitka, jedna z bohaterek Odysei. Prawdopodobnie mieszkała na wyspie Ajai. To właśnie ona gościła przez rok powracającego spod Troi Odyseusza. Zmieniła towarzyszy Odyseusza w świnie, a jego jako jedynego odpornego na jej czary przetrzymywała na swojej wyspie. Urodziła mu syna Telegonosa. Jej zasługą było m.in. oczyszczenie Jazona i Medei z winy za zabicie jej brata, Apsyrtosa. Odmówiła im gościny.

MERLIN
Jeden z bohaterów legend arturiańskich. Wielki czarodziej. Tak naprawdę był to walijski wieszcz i bard – Myrddin. W najbardziej rozpowszechnionej wersji legendy, Merlin był synem inkuba i śmiertelnej kobiety – szatan spłodził go, by czynił zło na świecie, lecz Merlin został ochrzczony i wykorzystał odziedziczoną szatańską moc do czynienia dobra. Według innej wersji Merlin był stworzony przez Mab – królową magii – lecz urodziła go kobieta, która potem zmarła. Na jego temat powstało wiele legend i podań.

Legenda pierwsza napisał:

Wybitny władca Vortigern zapragnął otoczyć swój zamek murem. Jednak świeżo postawione mury ciągle się osuwały. Vortigern posłał po druidów. Jeden z nich, o imieniu Joram stwierdził, że pomóc może tylko chłopiec bez ojca, a jego krew zostanie zmieszana z zaprawą. Tym chłopcem był Merlin. Zabrano i postawiono go przed murem. Sprytny chłopak zorientował się, że Joram chce wykorzystać okazję, by się go pozbyć. Dlatego powiedział wodzowi, że tylko on zna rozwiązanie. Przy czym zaproponował układ – jeśli jego wyjaśnienie będzie prawdą, Vortigern każe zabić Jorama. Merlin wyjaśnił, że pod fundamentami zamku znajdują się wody podziemne, które utrudniają budowę. Władca polecił wykopać studnię, do której natychmiast napłynęła woda. Powiedział też, że w tych wodach mieszkają dwa smoki. Jeden mlecznobiały, zaś drugi – krwawoczerwony. Nakazał osuszyć grunt. Wtedy wyleciały dwa smoki. Merlin został doradcą Vortigerna (później króla Artura), a Joram został ścięty.

Legenda druga napisał:

Merlin był doradcą Uthera Pendragona, a następnie wychowawcą i doradcą Artura. To on przyczynił się do ogłoszenia Artura królem, gdy ten wyciągnął ze skały Excalibur. Merlinowi przypisuje się szereg proroctw dotyczących przyszłości Brytanii, a także niezwykłych czynów takich jak przeniesienie kamieni z Irlandii w celu wzniesienia Stonehenge.

Istnieje wiele wersji legend o Merlinie. Według niektórych został on uwięziony w kryształowej grocie przez czarodziejkę Nimue (w innych wersjach: Viviane, Elaine, Niniane, Nivian, Nyneve). W innych wersjach zamiast groty występuje pień drzewa. Jednak u Geoffreya motyw uwięzienia nie występuje.

Merlin miał wielu wrogów. Jego przyjaciółmi byli Król Artur i Pani Jeziora.

MICHAŁ SĘDZIWÓJ
Urodził się w Łukowicy koło Nowego Sącza jako syn polskiego szlachcica Jakuba Sędzimira i Katarzyny Pielszówny z Rogów. Należał do jednego z najbardziej szanowanych w tamtych czasach rodów czystomagicznych w Polsce. Ojciec nie szczędził środków na naukę i wychowanie Michała. Zamierzał skierować go do stanu duchownego w zakonie jezuitów. Pierwsze nauki pobierał w szkole przyklasztornej w Krakowie. Kolejnym krokiem w edukacji były studia w Akademii Krakowskiej, gdzie miał poświęcić się filozofii, retoryce, teologii oraz naukom ścisłym: geometrii, astronomii i mechanice. Tam też po raz pierwszy zetknął się z alchemią. W tym czasie przebywali w Krakowie dwaj słynni alchemicy angielscy John Dee oraz Edward Kelley. Sędziwój nawiązał z nimi bliższy kontakt, a w szczególności uległ wpływom Kelleya, z którym spotkał się ponownie w Czechach. Sędziwój poświęcił się całkowicie badaniu pism lekarskich i alchemicznych.

NICOLAS FLAMEL
Francuski alchemik, prawnik i pisarz przysięgły. Zgodnie z legendą Flamel był jednym z pierwszych alchemików w Europie, interesował się praktykami alchemicznymi Egipcjan, Greków i w mniejszym stopniu Arabów. Legenda oparta na pismach samego Flamela głosi, że jako pierwszy stworzył kamień filozoficzny – substancję zmieniającą m.in. metal w czyste złoto oraz główny składnik eliksiru długowieczności. Jego żona, Perenelle, przez 20 lat pomagała Flamelowi w odczytaniu manuskryptu alchemicznego, jednak wysiłki te nie zostały zwieńczone sukcesem. Antoine Lavoisier, osiemnastowieczny chemik francuski, obalił metodami naukowymi trwające kilkaset lat przekonanie, że można metodami chemicznymi przemienić jeden pierwiastek w inny (obecnie wiemy, że taki proces jest możliwy w przemianach jądrowych).

Dzięki pochodzącemu z 1416 roku testamentowi mieszczanina możliwe jest oszacowanie wielkości i źródła jego majątku. Przypuszcza się, że zaczątek swojej fortuny zdobył on po 1394 roku dzięki udziałowi w podejrzanych aferach finansowych związanych z wygnaniem Żydów z Paryża. Głównym zajęciem Flamela była jednak spekulacja mieszkaniowa – budował on na świeżo włączonych w obręb murów miejskich przedmieściach domy czynszowe, wynajmując znajdujące się w nich mieszkania poszukującym dachu nad głową, ubogim paryżanom. Podobnie postępował z przejętymi, istniejącymi już, lecz opuszczonymi bądź zrujnowanymi budynkami. Postępowanie to, które XV-wieczny kronikarz Guillebert de Metz nazwał działalnością charytatywną, było w istocie skutecznym sposobem na pomnażanie majątku. We wspomnianym już testamencie Nicolas Flamel zapisał każdemu z trzydziestu swoich lokatorów pewną sumę jałmużny, którą ci mieli potrącić sobie z czynszu.