DZIEJE MAGII [ ✓ ]

rozdział 5 ─ starożytność

STAROŻYTNOŚĆ

➛ PREHISTORIA
Prehistoria to początkowy okres dziejów ludzkości do mniej więcej 3300 r. p.n.e., kiedy to wynaleziono pismo. Trudność w badaniu religii prehistorycznych to brak pisanych źródeł historycznych. Pozostałe ślady nie bardzo pomagają nam w odszyfrowaniu tajemnic z przeszłości. A są to np. kości, skały umieszczone w pewnych miejscach w charakterystyczny sposób, malowidła naskalne, narzędzia, figurki. Interpretacja tych przedmiotów jest trudna i możliwa jedynie na drodze analogii. Jednakże wyciągnięte z tego wnioski ciągle się zmieniają i będą się zmieniać w miarę rozwoju naszej wiedzy o przeszłości. Należy dodać, że są jedynie hipotetyczne (wnioski).

➛ STROŻYTNOŚĆ
Egipt
Od 3000 r p. n. e. Dolina Nilu stała się kołyską magii. Żadna z tamtejszych cywilizacji nie interesowała się tak bardzo zmarłymi i życiem pozagrobowym.
Dzięki hieroglifom, których Egipcjanie używali jako pisma, wiemy iż religia i magia były ze sobą blisko powiązane. Źródła twierdzą, że to egipscy bogowie, w przeciwieństwie do tych z innych kultur, powierzyli ludziom wiedzę magiczną. Tuż po stworzeniu świata, magia powstała pod istotą boga Heka. Grecy przyjęli imię Heka, które od tej pory stało się słowem oznaczającym „magię", nadali mu tylko grecką pisownię i wymowę.
Thot, najwyższy władca domu życia był bogiem lecznictwa, astronomii i matematyki. Zazwyczaj przedstawiano go z piórem, oraz twierdzono, że to on jest autorem tajemniczych ksiąg odsłaniających sekrety alchemii i wiedzy o wszechświecie. Thot uważany był także za opiekuna Boskiego Pisma (hieroglifów).
W Egipcie głęboko wierzono w skuteczność magii. Zaklęcia używane były zazwyczaj do lecznictwa, ale znany także przypadki złego wykorzystywania ich.
Pewne źródła donoszą o czarodzieju, który miał podobno przemienić figurkę krokodyla, w jego żywy odpowiednik. Bestia zabiła obrońcę królowej - cudzołożnicy, po czym na powrót stał się figurką.
Inny kapłan - czarownik potrafił ponoć władać wszystkimi królami za pomocą swych magicznych umiejętności.
Jednak egipska magia była bardziej związana ze świętością niż doczesnymi bogactwami. Według tekstu źródłowego „ten, kto jest kapłanem żywych (...) spełnia swoje zadania, nie oczekując w zamian nagrody. Taki nauczyciel żyje prawdziwie pobożnym życiem."

Uczniowie magicznych szkół doskonale znają skarabeusza, który pochodzi z Egiptu. W starożytnym Egipcie toczenie kul nawozu przez skarabeusze było uznawane za symbol ruchu Słońca, które toczy po niebie bóg - skarabeusz Chepri. W późniejszych czasach skarabeusze stały się także symbolem nieśmiertelności. Amulety w kształcie skarabeuszy kładziono na sercu mumii, aby przygotować je do dalszej drogi.
Z upływem czasu wiedza magiczna została zamknięta za drzwiami świątyń. Od teraz to kapłani znali tajniki hipnozy, magii snu, jasnowidzenia, halucynacji i tworzenia amuletów. Dlatego kapłani byli niezwykle szanowani w społeczeństwie egipskim. W pewnych sprawach faraon nie mógł decydować bez pomocy kapłana (głównie boga Amona).
Jednym ze znanych nam egipskich zaklęć jest zaklęcie wywołujące śmierć. Na czerwonych naczyniach lub figurkach z wosku przedstawiających jeńców wypisywano wśród innych formuł magicznych życzenie "Niech umrze (imię)". Naczynie rozbijano, a figurki nakłuwano szpilami i wsadzano do trumien. Los wroga był przesądzony.

Mezopotamia
Gdy w Egipcie rozwijała się magia,w dorzeczu Tygrysa i Eufratu narodziła się inna magia - mezopotamska. Podobno rozegrała się tam bitwa między dobrem i złem, między Ea i Apsu. Ostatecznie Ea unicestwił swojego nieprzyjaciela potężnym zaklęciem.
W Mezopotamii często występowały opętania, dlatego rozwinęły się tam doskonale zaklęcia egzorcystyczne. Opętania objawiały się chorobą cielesną, która mogła być wyleczona tylko przez maga - egzorcystę.
W Mezopotamii wróżbiarstwo było ściśle związane z astrologią. Inna równie popularną metodą przewidywania przeszłości było odczytywanie jej z organów wewnętrznych. Hepatoskopia to określenie używane dla określenia wróżenia z wyglądu wątroby. Hepatoskopia wymagała lat nauki. Specjalistyczne teksty były zapisywane pismem klinowym.