Alice trafia do magicznej krainy, Narnii. Spotyka tam czterech władców z dawnych wieków. Co jeśli jeden z władców namiesza jej w głowie? Czemu Alice śniła się już wcześniej Narnia? Tego dowiecie się czytając moją prace. Opowiadanie jest połowicznie...
Kiedy się obudziłam Edek już nie spał. Chwile się mu przyglądałam. Edmund: Powiesz mi to cześć czy będziesz się tak patrzeć-powiedział przez śmiech. Alice: Cześć. Edmund: Zbieraj się, poszukamy ich dalej. Po tych słowach przeciągnęłam się i wstałam. Szliśmy może jakieś niecałe pół godziny, a znaleźniśmy ich. Piotr: Tutaj jesteś! Zuzanna: A kim jest ta dziewczyna? Alice: Alice Brown. Edek mnie uratował przed Telmarami. Łucja: Łucja jestem!-powiedziała to chyba najmłodsza z dziewczyn. Zuzanna: Zuza. Piotr: Król Piotr.-mówiąc to podniósł dumnie głowe. Alice: Och! Bym zapomniała.- w tym czasie ukłoniłam się. Piotr: Przestań, żartowałem tylko. Alice: To gdzie idziemy? Edmund: Idziemy na wzgórze, tam są jakieś ruiny. Zuzanna: To idziemy! Piotrek szedł z Edmundem, a ja z dziewczynami. Opowiadały mi o Narnii, że to nie ta sama kraina co kiedyś. Mówiły mi o swoich przygodach, jak pokonali Jadis i jak zostali ukoronowani na władców. Łucja: Alice? Alice: Tak? Zuzanna: Co jest między tobą a Edkiem? Alice: Tylko przyjaźń... Łucja: Może i jestem młodsza ale nie głupia. Alice: Nie wiem o czym mówicie! Zuzanna: To nie wygląda na przyjaźń. Po tobie tylko troszeczkę widać, ale Edek cały czas się na ciebie patrzy na przykład teraz... Gdy się na niego spojrzałam patrzył na mnie i szybko odwrócił wzrok. Łucja: Albo inaczej. Jaki według ciebie jest Edmund. Alice: No dobra. Edmund jest..... wesoły, miły, przy nim jest bezpiecznie, troskliwy, kochany, przystojny, ZARAZ CO?! Zuzanna: No widzisz, sama wpadłaś w pułapkę. Alice: Prosze nie mówcie mu nic. Proszeee! Łucja: No dobra nic nie powiemy. Alice: Dziękuje. Doszliśmy na te ruiny. Weszliśmy ,,do środka" i Łucji musiało się coś przypomnieć. Ustawiła rodzeństwo i zaczęła mówić jak ten budynek kiedyś wyglądał. Piotr: Ker-Paravel... Zuzanna: Jeśli to kiedyś był nasz zamek to tutaj musi być... chłopaki pomóżcie! Chłopcy przesunęli głaz i Piotrek zaczął rozdzierać swoją koszulkę. Piotr: Niech zgadnę, żadne z was nie ma zapałek? Edmund: Nie, ale mam to.- mówiąc to wyciągnął z torby latarkę. Wszyscy zaczęli się śmiać. Zeszliśmy na dół. Zobaczyliśmy tam cztery skrzynie i rzeźby nad nimi. Każdy otwierał swoją skrzynie. Poczułam się zbędna. Zuzanna: Alice chodź! Wybierzemy ci sukienkę! Jednak żadna nie pasowała. Łucja swoje też dała mi to przymierzenia ale żadna nie była dobra. Edmund: Emmm troche to dziwne, ale mam w swojej skrzyni jakąś sukienke. Wszyscy podeszli do skrzyni i naprawdę była tam sukienka. Ubrałam ją, była idealna! A wyglądała tak:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Gdy wyszłam z ,,przebieralni" wszystkie oczy powędrowały na mnie. Zuzanna: Wow! Wyglądasz cudownie! Łucja: Zgadzam się! Piotr też to potwierdził, ale mina Edmunda była zabójcza! Patrzył się na mnie z otwartymi ustami. Jedynie Piotrek obudził go z transu. Edek dał mi jeszcze swój dodatkowy miecz. Zuza miała fioletową suknie, a Łucja pomarańczową. Wyszliśmy z zamku na plażę. Z dziewczynami rozmawiałyśmy na babskie tematy. Edmund: Hejka dziewczyny. Dziewczyny: Hej. Edmund: Moge porwać Alice? Zuzanna: Ależ oczywiście! Odchodząc troche od dziewczyn zauważyłam że się śmiały. Alice: Chciałeś ze mną porozmawiać. Edmund: Tak, bo wiesz..... Usłyszeliśmy krzyk. To była Łucja, ponieważ zbliżał się do niej niedźwiedź. Podbiegłam do niej, złapałam ją za rękę,a niedźwiedź zaczął biec. My też biegłyśmy gdy nagle Łusia przewróciła się, a przez to że trzymałam ją za rękę ja też upadłam. Przytuliłam ją że zakrywałam prawie całe jej ciało, zamknęłam oczy i już byłam gotowa na śmierć kiedy nagle niedźwiedź upadł martwy. Zeszłam z Łusi i pomogłam jej wstać. Poczułam że ktoś mnie przytula. Tym ktosiem okazał się Edmund. Edmund: Proszę nie strasz mnie już tak. Proszę.-płakał Już chciałam coś powiedzieć ale Piotrek zarządził że będziemy spać w lesie. Weszliśmy do lasu i Piotrek rozpalił ognisko. Mieliśmy spać tak, że byłam pomiędzy Edkiem a Łucją. Tylko że Łuśka była bliżej Zuzy. Wszyscy już poszli spać a ja nie mogłam zasnąć. Nagle usłyszałam tak jakby płacz? Tak to był płacz Edka. Alice: Edmund co się stało? Edmund: Nic. Alice: Czemu płaczesz? W tej chwili odwrócił się do mnie. Edmund: Ten niedźwiedź prawie cię zabił. Ja bardzo cię polubiłem i stałaś się dla mnie ważna, nie chciałbym cię stracić. Przybliżyłam się do niego. Wytarłam mu łzy. Alice: Też jesteś dla mnie ważny. Nie chciałam żebyś przeze mnie płakał. Przepraszam. Piotr: Może troche ciszej? Ludzie tu chcą spać! Wtuliłam się w Edmunda, a on mnie objął. Edmund: Dobranoc. Alice: Dobranoc. Pocałowałam go w policzek i widziałam ten cwany uśmieszek na jego twarzy. ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤ Siemanko! Dzisiaj troszeczke miłości. 716 słów. Do zobaczenia👋
