' kookie က်ေတာ္ ဒီလိုမ်ိဳးေဆးေတေန႔တိုင္းေသာက္ရင္ ေဆးရံုကဆင္းလို႔ရၿပီလားဟင္'
' ဆင္းရမွာေပါ့ Tae သေဘာမက်တဲ့ဒီေဆးရံုႀကီးမွာၾကာၾကာမေနရပါဘူး'
' မဟုတ္ပါဘူး က်ေတာ္သေဘာက် တယ္ ဒီေဆးရံုကို '
'ဘာျဖစ္လို႔လဲ Tae ရဲ႕ ေဆးရံုဆိုတာလူနာေတမႀကိဳက္တဲ့ အေဆာက္အဦးတစ္ခုဆိုမမွာဘူးေလ'
Kookie နားမလည္သေရာင္ေမးလိုက္မိတယ္
'တျခားလူနာေတအတြက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္လိမ့္မယ္ ဒါပင္မဲ့ က်ေတာ့အတြက္ေတာ့မဟုတ္ဘူး'
ၿငိဳးမွိတ္သြားတဲ့ မ်က္နာနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕စကားကိုအဆံုးသတ္ခဲ့တယ္
kookie ရ္ိပ္မိလိုက္တယ္ tae ကိုေနာက္ထက္
မနာက်င္ေစခ်င္ေအာင္သူမရဲ႕နလံုးသားကေတာင္းဆိုမိေနတယ္
အေမးတစ္ခုနဲ႔စခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းဟာ တိတ္ဆိတ္သံတစ္ခုအေနတဲ့အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္
Tae ကသူ႔စိတ္ခံစားခ်က္ကိုဖံုးကြယ္ထားလို႔မျဖစ္တာသူမအသိဆံုး Tae ဒီေဆးရံုကိုေရာက္ခဲ့တာလည္း ခံစားခ်က္ေတၿမိဳသိပ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးထိန္းမရလို႔ ေဖာက္ကြဲထြက္ၿပီးေရာက္လာခဲ့တာ
အခုဆိုလည္း Tae ကေတာ္ေတာ္အေျခအေနေကာင္းေနၿပီ ေလ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥအတြက္နဲ႔ ေနာက္ထက္စိတ္ညစ္မခံေစခ်င္ဘူး
သူမဆံုးျဖစ္လိုက္တယ္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းက်ယ္တစ္ခုကို ရယ္ေမာသံုေတနဲ႔ျပည့္နက္ေအာင္ ဖန္တီးရမယ္ သူမအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာစဥ္းစားေနမိတယ္ ထိုအခန္းက်ယ္ တစ္ခုလံုးကလည္း လံုးဝတိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္
ေနာက္ဆံုးေတာ့ Tae ဘက္ကအရင္စကားစလိုက္တယ္
' kookie အကယ္၍ က်ေတာ္ ေဆးရံုကဆင္းသြားခဲ့ရင္ေတာင္ က်ေတာ္တို႔ထက္ေတြ႕နိုင္အံုးမွာလား'
Tae ဘက္ကေမးခြန္းစေမးေတာ့ kookie ခုနကစဥ္းစားေနတဲ့အေတြးေတေတာင္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္
