"အား....ေခါင္းေတြ ကိုက္လိုက္တာ "
တစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္႐ိုက္ခံထားရသလို ေဝဒနာမ်ိဳးႏွင့္ BaekHyun တစ္ေယာက္ႏိုးလာသည္။
"ဟာ....BaekHyunေလး သတိရၿပီ ! BaekHyunေလး သတိရလာၿပီ ! "
ေဘးနားက ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေသာ အသံတို႔ေၾကာင့္ ပို၍ ေခါင္းထိုးကိုက္လာသလိုပင္။ မ်က္လံုးကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဖြင့္ကာ ေဘးက အ႐ႈပ္ေကာင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"Park ChanYeol! မင္းရဲ႕ ပါးစပ္ေပါက္ကို ပိတ္ထားစမ္း! "
ထိုအခါ စိုးရိမ္ေနေသာ ပံုမွ အံ့အားသင့္သလို လက္ကို ပါးစပ္တြင္ အုပ္ကာ မ်က္ရည္ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ကာ ဝမ္းနည္းေသာပံု ျဖစ္သြားေသာ သူေကာင္းသား Park ChanYeolအား စိတ္မ႐ွည္သလို ၾကည့္မိသည္။
ဘာေတြလဲ! ဘာ ဒရမ္မာ လာခင္းဦးမွာလဲ?
"BaekHyunေလး....BaekHyunေလး...အခုေတာ့ ရက္စက္ၿပီေပါ့...၊ ဟင့္ ရႊတ္ ! အရင္ကေတာ့ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ ကိုကို ဆို "
ဝမ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ က်က္သေရတံုးစြာ ငိုေနေသာ မ်က္ႏွာကို မ်က္ႏွာခဲလႊဲပစ္ လုပ္ကာ ေစာင္ကို ေခါင္းမူးျခံဳအိပ္မည့္ BaekHyun အစီအစဥ္ေတြ ေလထဲမွာပင္ ေပ်ာက္႐ွကုန္သည္။
ဘာရဲ႕! ကိုကို?! ခ်စ္တယ္ ?!
"ဟဲ့ေကာင္ Park ChanYeol! မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္ေသးလို႔ ငါက ခ်စ္တယ္ေတြ ဘာေတြ ေျပာရမွာလဲ? မင္း ႐ူးေနျပန္ၿပီလား? "
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ခုဏကထက္ ႏွစ္ဆပိုျပဴးေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ပါးစပ္ကို အံ့ဩသလို ျပန္အုပ္လိုက္ေသာ Park ChanYeolေၾကာင့္ BaekHyun မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ထားလိုက္သည္။
"မင္းနဲ႔ ငါတဲ့! အမေလး... မင္းနဲ႔ငါ တဲ့လား BaekHyunေလးရဲ႕! အစကေတာ့ 'ကိုကိုနဲ႔ ေဘဘီ'ဆို၊ မင္းနဲ႔ငါ ျဖစ္ကုန္ၿပီ....အမေလး ေယာက္ဖ Oh SeHunရဲ႕....။
ကယ္ပါဦးဟဲ့ !!!!! "
ထိုအခ်ိန္မွပင္ BaekHyun အခန္းထဲ ေဝ့ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနမွန္း မသိသူ၊ တစ္ဝမ္းကြဲ ညီေတာ္ Oh SeHunလည္း ဒရမ္မာ ခ်ိဳးေနသည့္ ျမင္ကြင္းကား မ်က္ကြယ္ျပဳလ်က္ ဆိုဖာေပၚ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနသည္။
YOU ARE READING
Love Me ! If You Dare!
Fanfiction"ဘာ?!!!" "ဟုတ္တယ္ဆို BaekHyun ေလးရဲ႕ " "ဟိုအေကာင္ ! Park ChanYeol ! ထပ္မလိုက္လာနဲ႔ေနာ္ ! " " စိတ္ပူလို႔ပါ BaekHyun ေလးရဲ႕ ! "
