Karanlık sokağa daldım.
Başımda kasketim, boynumda örgülü atkım ve serin yalnızlıklar...
Ağaçların yaprakları, rüzgarın esintisiyle dökülüyordu.
Şehrin sesi dışında bir ses yoktu.
Kimseler yoktu...
Kimseler olmazdı zaten...
Hayat hangimizde vardı ki?..
Yorgun sabahlara uyanıyoruz artık.
Kimselerin olmadığı yorgun sabahlara...
Hangi sabahımızda, kim vardı ki?..
Yorgun bedenlerimizin varlığı dışında?..
Kimseler olmazdı gecenin soğuk ve tenha sokaklarında...
Yalnızca, kırık klapler doldururdu sessiz sokakları...
Yalnızca kırık kalpler...
Tek durakları olurdu soğuk ve tenha sokaklar...
Tüm hakları saklıdır*
