"Mam Kaore, geseng na po kayo. Malelet na po kayo sa iskul nyo eh. Mam ~"habang niyuyugyog ako.
Ang aga aga nambubwiset 'tong bisayang alagad ni mama eh. Leche
"Manahimik ka Tanda! Baka gusto mong palayasin kita sa pamamahay na'to ? "
"Pero mam Kaore malelet-"
"Wala kang pakialam. Lumabas ka na." mahinahon kong sabi.
"Pero mam Kaore-"
" Tangina labas !! "
Nakakairita talaga yung bisaya niya. Kaore ng Kaore peste.
Well yung bisaya kanina katulong namin yun for di ko na alam kung ilang years. Forever na siguro.
Chineck ko yung orasan. LATE NA NGA PALA TALAGA AKO. 5 MINUTES NA LANG MAGSISIMULA NA KLASE. OMG
Dali dali akong naligo at nagbihis. Pagdating ko sa classroom,
"20 minutes ka ng late ! Lagi na lang bang ganito ? Pumasok ka na."
Agad naman akong pumunta sa upuan ko.
" Hoy Kaori bakit ka na naman nalate ha ?! Kanina pa kita hinihintay oh. " bulong ng bestfriend ko.
" Sarap matulog eh."chill kong sagot.
Hays. okay Introduce ko pa ba sarili ko ? Tss katamad. Joke lang hehe. Well ako si Kaori Miyu Kawamoto. Nakatira sa bahay at nagaaral sa school HAHAHAHA 17 years old and 4th year HS na sa Minami Academy. Yung mga magulang ko, laging wala sa gabi nasa bahay naman kapag umaga. eh 'di hindi rin kami nagkikita. May pasok nga eh. Tapos may 3 akong kapatid na babae :) 6 years old sila :) Actually triplets nga eh :) Hangkyoooot. Hindi ako masama mabait ako. may pagkamaldita lang ♪ ahahahaha Nabibwiset lang ako dun sa bisayang katulong namin. Pero mabait yun :) Yung kanina naman ay bestfriend ko, si Yurinaia. Yuri for short :) Mabait yun. May pagkamaldita lang din ahihihihi ♡
So ayun after mag nobela nung teacher na yun, nagbreak na din. Papunta na kami ni Yuri sa canteen ng biglang may humila sakin. dfk
BINABASA MO ANG
A Thousand Tears
No FicciónThis story is about a japanese girl who was diagnosed with an incurable degenerative disease at 17, but was able to continue her life until her death at the age of 27. Kaori Miyu Kawamoto is an ordinary girl and a 4th year highschool at Minami Acade...
