Ölüm, Yaşam ve Ben

•2. Bölüm•

   Okula giderken makyaj yapmazdım genelde,ama bugün yapmak istedim,çünkü ölü ruhumun izlerini kapatmam gerekiyordu.
   Kapıya çıktım. Servis sokağın başında göründü. Eminim sizlerden biri olsaydı sevinirdi servisi son anda yakaladığı için. Ama ben öyle bir insan değildim. Mutluluktan ziyade üzülmek ya da ağlamak için küçük nedenler arardım. Çünkü gülümsemek bana ezici gelirdi. Sanki gülümseyince tüm aptal sırlarımız gün yüzüne çıkıyordu. Sanki herkes görüyordu korkularınızı,korktuklarınızı. Gülerken bir şey gizleyemezdiniz. Bu nedenle gülmezdim pek...

                                   ×
  
Servise binince her zaman oturduğum arka tarafa yöneldim. Her zaman oturduğum yere en fazla 9-10 yaşlarında bir çocuk oturmuştu. Ama beni görünce hemen kalktı bulaşmak istemezmiş gibi. O kadar mı korkunçtum, o kadar mı istenmeyendim? Bunları düşününce hissiz bi gülümseme geldi içimden. Sadece bir sırıtış. Duygudan yoksun...

   Okula gelince bana günaydın bazı gereksiz kişileri yapım gereği umursamadım. Direkt sınıfıma geçip sırama oturdum. Sıramı incelerken bir şey ilişti gözüme. Ne zaman kazıdığımı hatırlamadığım,ilk gerçek aşkımın ismi...

                                 
×

   Tam 4 yıl önceydi. Aşkın sadece zihinsel bir varoluş olduğunu,sadece duygularda yaşadığını düşündüğüm yaşlardaydım. Aptaldım,tecrübesizdim, saftım. Yalan söyleseydiniz inanırdım. Çünkü bilmiyordum hiçbir doğruyu,yanlışı... 
   Sabah uyanıp okula gitmiş,kitap okuyordum. Ve O'nun gelmesini bekliyordum. O kim miydi? O benim ilk aşkımdı,o Anıl'dı. Kalbimi kırdığı yerden defalarca kırıp, beni varlığımı sorgulayacak kadar üzen kişiydi Anıl. Ama yaptığı onca şeyden sonra hiçbir şey olmamışcasına yanıma gelip söylediği bir sözcükle beni kendine tekrar bağlayıp,kalbimin tüm parçalarını yerine oturtan da oydu. Benim gibiydi,ilginçti. Ama bir o kadar da özeldi. İlk aşkım, Anıl...

                                    ×

   Bir isimle ne kadar uzaklara gitmiştim,neler düşlemiştim inanın ben de hatırlamıyorum. En son hocanın adımı sesli bir şekilde zikretmesiyle kendime geldim:
"Arsu'cuğum, sizlere ders anlatmaya çalışıyorum,lütfen beni dinler misin?"
Hocadan özür diledim. Ve dersi dinliyormuş gibi yaparak bu dersi,ardından sıkıcı okul günümü bitirdim...
 
 

                                 ×
Aslında çoğunuza göre güzel bir bedenim vardı. Yüz hatlarım belirgindi,saçlarım ipek gibiydi,gözlerim renkliydi. Açık renkli çillerim vardı ve kilolu değildim. Güzeldim,ama ruhu ölü bir insan için bu herhangi bir şey ifade etmiyordu. Dolayısıyla ben de güzelliğimi -çoğu şey gibi- pek umursamıyordum...
°
°
°
°
    
Bu bölüm de bayağı kısa oldu farkındayım ama sınav haftam mazur görün... Yorumlarınızı ve oylarınızı esirgemeyin lütfen. Öpüldünüz...🧡