Sesi kulaklarımda yankılanır,gözlerinin önünde kayıp gider ya gözleri.O an uyanırsın uykundan. Rüya gördüğünü anlayana kadar gayet mutlusundur.Sonra anlarsın ki sesi yok, gözleri yok,kokusu,elleri yok.Bir hüzün kaplar yüreğini geceyi gözyaşlarının parıltısı aydınlatır bir bir düşer gözünden yaşlar gözünden. Hasreti içini yakarken anlarsın geçmeyeceğini kalbinin ortasında yaktığı ateş vücuduna yayılır.Buz gibi havada içinin yangını dışarı vurur nefes alamazsın.Bunalırsın,boğulursun tüm dünyanın oksijenini içine çekmek istersin.Kendini sokaklara atmak istersin belkide .
Ama yok.
Vücudun serinlerde içinin ateşine bir damla su düşmez yürüyemezsin,konuşamazsın öyle bir an olur ki ağlayamazsın bile ölesin gelir.Ölesin gelir de yapamazsın bir umut kavuşabilme ihtimaline kıyamazsın.O an için tek çare sevdiğinin kollarındadır.
Özlersin yanına gidemezsin,sesini duymak istersin duyamazsın,dokunmak,sarılmak istersin yapamazsın.Boğazın düğümlenir konuşamazsın.Kalbin acıyor değilmi ?
Bazen birisi bazen bir sokak bazen bir koku bazen bir ses bile onu sana hatırlatır.Acır kalbin çok acır dayanamazsın soluğun kesilir.
Gözlerin ondan başka herkese kör kulakların ,onunkinden başka her sese sağır olur. O ise sana kör ,sana sağır olur.
Verilen sözler unutulur.
Unutursun kendi kendine ağlamayacağına söz verdiğini de unutursun.Çünkü çok ağır gelir gözyaşların,gerçi kimin umrunda ?
Kendin ağlayıp kendin silmiyormusun gözlerini ?
Kime verilmiş bir söz bu ? Kendine mi yoksa ?
Sen içindeki seni öldürmemişmiydin ?Hayallerini yıktıkları gün sende yıkılmamışmıydın?
Fırtınalar kopuyor içinde,ağzını açıp tek kelime edemiyorsun.İçin bağırıyorda sen susuyorsun değil mi ?
İÇİN BAĞIRIYOR SEN SUSUYORSUN
