Gifgroen

hoofdstuk 1

Zenuwachtig beet Louise aan de randjes van haar nagels en keek ontmoedigend naar het witte vel papier op haar bank. Steeds sloeg ze de Duitse woorden door elkaar. Ze wist maar al te goed dat deze toets haar resultaten weer een beetje zal doen zakken, net zoals alle andere toetsen voor dit vak waarop ze steeds een onvoldoende haalde. Maar op dit moment kon het haar niet zo schelen. Ze kon alleen maar aan de danswedstrijd denken. Welke dans zouden ze deze keer doen? Hoe kunnen ze de andere danskoppels overtreffen?

Voor haar tikte een blondharige jongen met de dop van zijn balpen. Het irriteerde haar. Even later hoorde ze de bel, en wist ze dat dit het einde van de les betekende. De oude vrouw, waarvan Louise de naam weer eens kwijt was, verzamelde de toetsen en stopte de papieren in haar okergele trolley, zeurend over het feit dat ze nog een uur moest lesgeven. Een vriendelijke lach verscheen op het gezicht van de lerares toen ze zag dat Louise haar bekeek.

Daarna werd ze helemaal rood en snelde het lokaal uit. Hoofdschuddend liep Louise met haar tas op de schouder het klaslokaal uit en sloot zich bij de rest van de leerlingen. Ze had nu het vak, Engels, samen met haar beste vriendin. Enthousiast liep ze het lokaal binnen en ging zitten op haar vaste plek. Haast niemand was er, dus nam ze haar schriftje en begon wat te tekenen. Ze tekende een bloem, als je het zo kon noemen. De leraar lachte even bij het zien van haar tekening, waardoor ze opschrok.

"Ah, meneer Timmers, ik had je niet gezien." Hij legde bij het voorbij gaan een hand op haar schouder. Louise vond het niet erg, het was overigens al een gewoonte geworden. Niet dat het haar veel uitmaakte, maar Emma zei elke keer dat hij een oogje op haar had, wat ze absoluut niet kon geloven. Hij had een vriendin en ging zelfs trouwen binnen enkele maanden. Ze had haar beste vriendin voor gek verklaard en had het idee maar algauw weggezwaaid bij het zien van haar favoriete leerkracht. Ondanks dat hij streng maar rechtvaardig was, was en bleef het nog steeds haar favoriete leerkracht. Louise wist maar al te goed dat ze voor een goede babbel steeds bij hem terechtkon. Normaal gezien zou ze nooit aan een leraar iets over haar leven buiten school vertellen, maar hij was steeds geïnteresseerd geweest in haar hobby's en dergelijke. Hij had haar zelfs een keer bijles gegeven voor wiskunde, terwijl hij geen wiskunde had gestudeerd aan de universiteit. Maar voor haar wou hij het wel eens proberen, had hij gezegd.

Nu Louise er zo over nadacht, had haar beste vriendin misschien wel eens gelijk. Niet dat dat veel gebeurde, want dikwijls vertelde Emma alles over wat er in de roddelboekjes stond, wat meestal nooit waar was aangezien het niet voor niets roddels genoemd wordt. Ze keek geïnteresseerd toe hoe hij zijn zwarte laptop opstartte. Af en toe gaf hij haar een blik, maar ook niet meer dan dat. Al gauw stroomden de leerlingen de klas binnen. Louise keek bezorgd naar de ingang van het lokaal toen ze zag dat haar beste vriendin er nog niet was. Liever had ze niet gezien wat er zich afspeelde aan de deur, want zo wist ze ook meteen waar haar beste vriendin uithing.

Een aantal jongens die vanachter zaten, joelden naar het zoenende koppel bij de deur. Ze lachten dan om een -waarschijnlijk droge- mop van een meisje dat naast hen zat. Louise verafschuwde de populaire groep, daarom dat ze maar al te graag vanvoor in de klas zat om zo zich beter te kunnen concentreren. 'Hé, Emsie!' Emma draaide haar hoofd om bij het horen van haar bijnaam. Toen werd ze helemaal rood en ze liet de jongen achter. Louise vroeg zich af wie de bijnaam van haar beste vriendin gebruikte, aangezien zijzelf Emma alleen zo noemde. Ze verwelkomde haar beste vriendin met een knik en Emma nam plaats op de bank naast haar. 'Moest dat nou weer echt?' Louise wachtte op een antwoord, maar zelf wist ze dat dat niet ging gebeuren. Haar beste vriendin haalde haar cursus tevoorschijn en leunde op haar ene elleboog, haar hoofd ondersteunend.

"Soms schaam ik me echt voor je, Emsie." Meteen kwam een glimlach tevoorschijn op Emma's gezicht. Emma had deze opmerking al een paar keer moeten aanhoren de laatste weken. Louise had steeds een opmerking klaarliggen voor haar beste vriendin, maar ze meende het nooit echt. Daarom waren ze ook beste vriendinnen. Ze konden elkaar steeds verdragen, ookal konden ze beiden soms pittig uit de hoek komen. Er was wat gejoel achteraan in de klas en Emma keek om. Ze glimlachte lief naar de mensen achteraan. Ze knipoogde naar één van de blonde jongens, die ook wat had geroepen. "De volgende keer is het aan jou, mijn liefste," riep ze uitdagend, maar op een grappige toon naar de blonde jongen. Louise geloofde dat zijn naam Sem was, maar ze wist het niet zeker. Als bevestiging vroeg ze het toch maar eens aan Emma, en voor deze ene keer had ze toch gelijk. Even voelde ze zich diep vanbinnen trots op zichzelf dat ze eens een naam had onthouden. "Dat is die jongen die me eens had geholpen bij praktijk," fluisterde Emma. Nu herinnerde Louise zich het voorval tijdens een proef van chemie. Emma was weer haar lompe zelf geweest en had een paar proefbuizen gebroken. Sem had het toen voor haar opgenomen, maar dit had eigenlijk niets van nut. De leerkracht had het gezien, maar apprecieerde Sem zijn hartelijkheid.

Meneer Timmers startte de PowerPoint op en begon aan zijn les. Even later, toen iedereen hevig bezig was aan de Engelse tijden, werd de deur bruut opengeslaan. Een jongen, die ongeveer even groot als de deuropening was, sloot de deur weer met een harde klap en draaide zich toen om. Zijn haar was ravenzwart, zwarter dan zwart. In de deuropening bleef hij staan en keek rond. Daar stond de jongen met de gifgroene ogen, een complete onbekende voor Louise.

Maar geen vreemde voor de rest van de klas.

© 2018 booksbyjules. all rights reserved.

hii, bedankt om mijn boek te lezen! wat vinden jullie ervan?