Backup

ตอนที่ 8

     "ผมว่าอัตราการพังของคุณมันบ่อยไปนะครับ"

     "!" เป็นครั้งแรกที่ RK900 ทักเกวินก่อนทั้งที่เขายังไม่ทันได้พูดอะไร

     "นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน คุณพังแล้วเปลี่ยนตัวมากี่ครั้ง?"

     "ฉัน..." เกวินเงียบไป เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไร  ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเขาถึงได้'พัง'ในแต่ละครั้ง

     "คุณไม่ได้อ่านรายงานภารกิจหรือรายงานความเสียหายหรอครับ?" RK900 เปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงนุ่มนวลอย่างที่ใช้ประจำเวลาล้วงข้อมูล

     "นาย... นายไม่เข้าใจหรอก..." เกวินว่าเสียงสั่น ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยความเจ็บปวด "นายไม่เข้าใจหรอก...ว่ามันรู้สึกยังไงที่ต้องมาดูตัวเองตาย..."

     "..." เมื่อเห็นอย่างนั้น RK900 ก็รู้สึกบางอย่าง เหมือนจู่ ๆในอกก็หนักอึ้งขึ้นมา เป็นความรู้สึกอึดอัดและขุ่นมัวที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ

     เขามองชายคนนี้ตายครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งที่ยังอยากมีชีวิตอยู่ มองพวกมนุษย์ที่เมินเฉยของคำขอร้องที่น่าสงสารและเดินผ่านไปราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่เป็นเพราะหุ่นตัวนั้นที่ทำให้พวกเขาทำงานได้ง่ายขึ้น เป็นหุ่นตัวนั้นที่ทำให้พวกเขามีโอกาสชนะ

     ความเจ็บปวดนั้นไม่เคยมีใครรับรู้หรือคิดจะสนใจ

     ถ้าเกวินรู้ว่าเขาชัตดาวน์ตัวเองมากี่ครั้ง...

     รอยยิ้มที่ส่งให้เขาก่อนตาย...

     คำขอบคุณ...

     เสียงร้องไห้...

     เสียงเว้าวอน...

     "ผมมีโปรแกรมทำนายพฤติกรรมมนุษย์อยู่... ถ้าไม่ว่าอะไรผมยินดีแบ่งให้นะครับ" RK900 ยื่นมือมาให้เขาอย่างที่นาน ๆ ทีจะได้เห็น "หวังว่าในการ'อัปเดต'ครั้งหน้า ผมจะได้ความทรงจำที่ต่อเนื่องตั้งแต่ต้นจนจบภารกิจจากคุณนะครับ"

     "!" ได้ยินอย่างนั้นเกวินก็ฉีกยิ้มกว้างกว่าที่เคย ท่าทางดีใจจนออกนอกหน้านั้นทำให้ RK900 อดยิ้มตามไม่ได้

     "อันนี้ต้องแบ็กอัปไว้!" เกวินตะโกนด้วยความยินดีก่อนจะวิ่งถลาไปหามนุษย์ที่รับผิดชอบการสำรองข้อมูลของเขาทันทีที่การถ่ายโอนโปรแกรมเสร็จสิ้น

     แผ่นหลังอีกฝ่ายเลี้ยวหายไปเหลือเพียงเสียงโหวกเหวกของพวกมนุษย์ที่ไม่เข้าใจว่าเจ้าหุ่นบ้าเป็นอะไรถึงต้องกลับมาแบ็กอัปอีกรอบ

     เสียงบ่นอุบอิบค่อย ๆ จางลงพร้อม ๆ ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของ RK900

●○●○●○●

 "หลับตาสิครับ"

 "ไม่อ่ะ"  

●○●○●○●

*มีคำผิด ข้อติอะไรเมนต์บอกได้เลยนะคะหรือมากระซิบบอกกันทางทวิตก็ได้^^*