Çaresizlik...
Bir yaprak misali savruluyorum hayatta. Sessizliğimin nedenini bazen çaresizliğimde buluyorum bazen de korkaklığımda.
Sonra kendi kendime diyorum konuşsan ne olur? Gitmesen ne olur, daha mı iyi olur hayatın? Hem çalışıp hem okuyabilir misin? Seni seven insanlar insanlar olur mu?
Ya da seni seven...
Derin düşüncelerimden dayımın seslenmesi ile sıyrıldım.
''Ömür, daha hazırlanmadın mı 1 saat sonra otogarda olmamız gerekiyor.''
Amcam
Tek ailem
Ya da olmayan ailem...
Tabi câni yengem ve çocuklarını ailemden saymazsak.
Bana sevgiyle bakan tek insan.
Fakat bir haftadır bildiğim gerçek bana ailemin sadece dört kişiden olmadığını fısıldıyordu. İstanbul'da yaşayan Bir anneannem varmış 18 yıl sonra yüzüme vurulan bu gerçek yüreğimde acı vaveylaların kopmasına neden oluyordu.
'Şimdi mi aklına geldim? diye sormak istiyorum. Ne diyeceğini ve bundan sonra hayatın bana ne getireceğini merak ediyordum.
''Hazırım, çıkalım.'' Sesim heyecandan ve endişeden titriyordu.
Yengemlerle kısa bir sürede vedalaşıp Amcamla otogara gitmek üzere evden ayrıldık. Bu evde Sevgiden uzak olsamda burada büyüdüğüm için yengemlerin aksine üzüntülü bir şekilde evden ayrıldım.
Yaklaşık 30 dakikalık bir yolculuktan sonra otogara vardık. Amcamla gözlerimiz dolu dolu birbirimize bakarken amcamın bana anneannemin ev adresini vermesiyle artık gitme vaktimin geldiğini anlamıştım.
Korkuyordum...
17 yaşında evden okul haricinde nadir dışarı çıkan ben, şimdi hiç bilmediğim şehirde hiç tanımadığım bir insanın yanına yaşamaya gidiyordum.
Ben geliyorum İstanbul...
Umarım bana bir şans verirsiniz görüşmek üzere... 🌸🌻
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖMÜR
ChickLit'Belki de hayatın sen bitti dediğin anda başlar. Öyle bir başlar ki eskiyi yaşanmamış sayarsın.'
