Korte queer verhalen

Een winters cadeau

Winnaar van de wedstrijd van WattpadRomantiekNL: "Een Romantisch Cadeau"

_~_

Elin keek de kamer rond. Ze kreeg een boek in het oog waar ze haar mooiste geschenken in bewaarde. Met een glimlach vroeg ze zich af of ze ooit nog zo'n mooie roos zou ontvangen als ze ooit in december had gekregen.

Het was een koudere dag geweest. Er lag sneeuw op de weg. Bomen en gras waren in een deken van sneeuw gewikkeld.
Ze was zoals altijd met de fiets naar school gegaan. Haar muts en de capuchon van haar jas hielden haar hoofd warm en hielden alle geluiden tegen. Bijna alle geluiden. Ze luisterde het liefst naar een boek op weg naar school. Zo kon ze verdwijnen in een andere wereld. Een wereld waarin iedereen mocht zijn zoals diegene was, waar iedereen met elkaar samenleefde.

Ze was opgewarmd, met een blos op haar wangen naar haar kluisje gelopen om een paar boeken achter te laten. Ze had haar kluisje willen sluiten tot haar blik op een roze enveloppe stuitte. Haar naam stond er met sierlijke letters op geschreven.

Het hartje op de "i" verraadde duidelijk van wie de geheimzinnige post afkomstig was. Ze was in de wolken toen ze de enveloppe pakte en hem in haar tas stopte. Deze zou ze bij zich dragen vandaag, hoe kinderachtig dat ook klonk. Door Naomi's doktersafspraak zou het nog even duren voordat ze op school kwam.

Ze vond haar vriendinnen in de aula.
"Wat zie je er vrolijk uit vandaag, Elin," begroette Bo haar. "Inderdaad. Die oorbellen zijn fabulous. En was het niet een speciale dag vandaag?" vroeg Vera met een grijns op haar gezicht.
"Jongens!" Ze sloeg haar handen gegeneerd voor haar gezicht.
"Je moet haar niet zo plagen, Vera," sprak Mara. "Maar er is geen kans dat je er een speciale dag van maakt vandaag?"
Ze keek haar vriendinnen beurtelings aan. Alle drie wachtten ze verheugd maar geduldig op haar antwoord. Ze richtte haar blik op het plafond en friemelde vervolgens aan haar ring om haar linker middelvinger. "Ik had het idee om samen uit eten te gaan om het te vieren, maar ik heb nog niets van Naomi gehoord." Haar vriendinnen wisselden korte blikken met elkaar.
"Ik denk dat ze nog wel iets van zich zal laten horen, Elin. Eén jaar samen vergeet je niet zomaar," zei Mara geruststellend.
De zoemer klonk, waarna haar vriendinnen opstonden om met z'n allen naar de les te gaan.
"Ik hoop het," mompelde ze voor zich uit, terwijl ze achter hen aanliep.

Tijdens het lesuur Grieks staarde ze uit het raam, met haar gedachtes bij de enveloppe die ze in haar kluisje had gevonden. Had Naomi hem er gisteren al in gestopt? Ze vroeg zich af wat erin zat. Ze vroeg zich af of het misschien iets met vanavond te maken had. Ze zou het het liefst uit haar vriendinnen willen trekken, want zij waren zeker medeplichtig, maar ze wist dat dat niet zou lukken. Zo koppig als ze allemaal waren. De neiging om de brief te openen werd groter en groter.

Het gevolg was dat ze het volgende lesuur sprintte naar de mediatheek. Hier kon ze in stilte lezen. Even aarzelde ze, maar vastbesloten opende ze de brief.