Korte queer verhalen

Muziek verbindt mensen, toch?

Je kunt dit, sprak Lyra zichzelf bemoedigend toe.
Voorzichtiger dan ze had gewild, legde ze haar handen op de toetsen. Ze hoefde zich geen zorgen te maken dat ze een foute noot speelde, want niemand op dit treinstation zou ze ooit weer tegenkomen.
Ze begon met iets makkelijks. Het menuet in G dat ook wel bekend stond als een liedje van de Efteling. De piano speelde zwaar. Ze moest even omschakelen, maar na een paar herhalingen kreeg ze de smaak te pakken.
Af en toe vroeg ze zich af of iemand naar haar keek. Of een of andere persoon zou stilstaan en haar spel hoorde. Ze bracht haar gedachte weer snel naar de klanken die ze maakte. Het lukte nog aardig. Zo af en toe sloeg ze een foute toon aan, maar ze probeerde zo goed als mogelijk was verder te gaan. De fout niet negeren, maar opslaan voor een volgende keer.

Ze begon hierna met een van de inventionen van Bach. Dit ging wat lastiger. Ze voelde de nervositeit en de alertheid door zich heen razen. Bij elke noot was ze bang dat ze het stuk niet goed genoeg kende, dat het in de soep zou lopen. Want op sommige stukken wist haar brein niet wat te doen, maar haar vingers wel. Het was in haar spieren opgeslagen en dat vond ze fascinerend en doodeng tegelijkertijd.

Ze ging zo op in de inventio dat ze niet merkte dat er iemand langskwam. Diegene was zo snel als die kon in de drukke menigte van reizigers aan het opzoeken naar welk perron die moest gaan. Toen die de pianoklanken echter hoorde, moest diegene stilstaan om te luisteren. Zelfs op deze afstand kon die het muziekstuk horen.
De persoon dacht terug aan de vele keren dat die zelf achter de piano had gezeten en oefende op ditzelfde stuk. Dezelfde maat. Dezelfde tonen die een ritme volgde dat diegene maar niet onder de knie kreeg. Diegene voelde de irritatie en frustratie om het oefenen en toch kon er een lachje vanaf. Het worstelen en het daarna beheersen van een stuk? Het gaf zoveel genoegdoening.

De omroepstem haalde diegene uit de kalme staat en daarmee uit herinneringen. Chips, zo kom ik écht nog te laat. Diegene sprintte naar het perron, terwijl die de klanken zo lang mogelijk nog probeerde op te nemen. Op de een of andere manier hoopte die dat het niet de laatste keer was dat diegene deze klanken hoorde, want uiteindelijk verdween het geluid net zoals diegene zelf van het station verdween.

Ze sloeg de laatste noot aan en ademde diep uit. Ze had het gedaan. Ze had gewoon een inventio gespeeld die ze al jarenlang niet had gespeeld. Niet zonder fouten, maar het was alsnog verbazingwekkend hoeveel je spieren wel niet kunnen onthouden.
Ze keek op haar horloge en zag dat het tijd was om te gaan. Anders zou ze nog langer moeten wachten op een trein en zoveel pianorepetoir had ze niet meer.

Ze vroeg zich af of ze nog vaker op deze piano zou spelen, voor vreemdelingen die allemaal op hun trein of op andere passagiers aan het wachten waren. Ze dacht dat ze niet nog een keer zo lang op een trein zou moeten wachten, tenzij ze het expres niet goed plande. Voor nu gaf het een goed gevoel dat ze tijd had gehad om achter de piano te gaan zitten. Ze probeerde niet te denken aan de mensen op de banken die ze voorbijliep. Zij hadden misschien haar spel gehoord. Misschien dachten ze er wel iets van. Ze hief haar hoofd en liep zo recht en rustig mogelijk naar haar perron. Ze ging op weg naar een ontspannende avond. Met, natuurlijk, muziek in haar oren.

_~_

De dagen hierna keek ze heimelijk naar de piano. Elke dag was deze echter bezet. Ze hoorde Chopin en Beethoven en zelfs een keer Gershwin. Bij het horen van Rhapsody in Blue moest ze aan haar ex-vriendje denken. Hij had haar kennis leren maken met Gershwins muziek, met jazz in het algemeen eigenlijk. Hiervoor was ze alleen maar bezig geweest met klassieke muziek en had ze vooral popmuziek als luistergenre gekend. De jazz opende deuren waarvan ze het bestaan nog niet eens kende.
Ze grimaste bij de herinnering aan hem. Hoe hij haar uiteindelijk bespeeld had, hoe ironisch dat ook klonk. Ze had het van verre moeten zien aankomen. Ze had naar haar beste vriend moeten luisteren die al zei dat hij iets in zijn schild voerde, maar ze was zo verliefd geweest dat ze het niet zag en het ook niet wilde zien.
Ze schudde het gevoel van zich af en ging verder met haar dag. Tenminste, zo goed als het ging.