Tedd.

1.

Σκέψου άγνωστε.

Σκέψου την κάθε μου λέξη.

Ξεκίνα από την πιο απλή μέχρι την πιο περίεργη.

Κλείσε παράθυρα και παντζούρια.

Κλείδωσε πόρτες και σβήσε φώτα.

Έλα κοντά κι άκουσε με.

Κάτσε δίπλα μου και άκουσε με.

ΆΚΟΥΣΕ ΜΕ!

Πονάω άγνωστε.

Πονάω γιατί θυμάμαι.

Κάθε μέρα θυμάμαι.

Θυμάμαι κι αφού παίρνω μια τζούρα θλίψης κλείνω των ματιών τις κουρτίνες και ζω στο μέλλον.

Ζω στον χώρο που υπάρχει ανάμεσα στο πάτωμα και στο ταβάνι.

Πνίγομαι μέσα σε μια πίσσα σκέψεων, αφήνοντας την να μου καίει το κορμί.

Ακριβώς όπως μου καίγεται και το πρόσωπο.

Μα στάσου!

Θυμάμαι πάλι και δεν πρέπει.

Βυθίζομαι μέσα σε μια θάλασσα συναισθημάτων που μόλις καταλαβαίνει την παρουσία μου, γίνεται χείμαρρος και ύστερα..

Ω Θεέ μου το ύστερα είναι πάντοτε τρομακτικό.

Παρασύρομαι, σε βράχια μυτερά, και το κορμί μου σχίζεται στην σύγκρουση.

Αίμα και νερό γίνονται ένα.

Το σώμα μου πλέον άδειο.

Λευκό.

Νεκρό.

Το ταξίδι μου τελείωσε και για σήμερα.

Οι κουρτίνες των ματιών ανοίγουν.

Το λευκό του δωματίου είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζω.

Το σιχαίνομαι.

Κοιτάζω ψηλά.

Κοιτάζω τις τάβλες στο ταβάνι.

Τις είχα μετρήσει κάποτε.

Δεκαεφτά ήταν.

Μικρό δωμάτιο.

Τόσο δα.

Μα δεν με πείραζε.

Πότε.

Απλά κοιτούσα το ταβάνι.

Και εσένα που ζούσες ψηλά.

Εκεί, σ' αυτό το μπλε που μαγεύει.

-Janet.