Tedd.

5.

Το δωμάτιο μου είναι τόσο λευκό.

Θεέ μου, γιατί να είναι τόσο λευκό;

Γιατί κάθε βράδυ να γίνεται ένα με το μαύρο του θανάτου;

Γιατί;

Γιατί το ξύλινο πάτωμα να έχει ποτίσει με το αίμα μου;

Μυρίζει αίμα το δωμάτιο.

Στάζει αίμα το δωμάτιο.

Όπου κι αν σταθείς.

Κάτω από τη λάμπα,

Δίπλα από το κρεβάτι,

Πίσω από την πόρτα.

Ουρλιάζει το δωμάτιο.

Όλη η κοιμισμένη πόλη ακούει τις έντρομες φωνές του δωματίου.

Το δωμάτιο ουρλιάζει.

Κάθε νύχτα.

Κάθε νύχτα που έρχεται.

Έρχεται και η πόρτα ανοίγει ξανά.

Και ο ήχος της ζώνης τρυπάει το τύμπανο.

Και η αγκράφα φαντάζει ωσάν το πιο αιχμηρό ατσάλι.

Ωσάν το πιο δυνατό.

Το πιο επίπονο.

Και η σάρκα σχίζεται ξανά.

Και ξανά.

Και ξανά.

Και ξανά.

Και το δωμάτιο ουρλιάζει πάλι.

Γιατί το δωμάτιο ξέρει.

Γιατί το δωμάτιο ακούει.

Γιατί το δωμάτιο βλέπει.

Και η σάρκα σχίζεται ξανά.

Και η πλάτη αιμορραγεί για άλλη μια φορά.

Και το πρόσωπο μπαμπά.

Το πρόσωπο με καίει.

ΜΠΑΜΠΆ!

Πονάω μπαμπά!

Σταμάτα μπαμπά!

Και κείνη κλαίει.

Πάντα κλαίει.

Κι αυτός φεύγει.

Πάντα φεύγει.

Χωρίς ενοχές.

Χωρίς τύψεις.

Απλά φεύγει.

Και το δωμάτιο κλαίει.

Και το δωμάτιο ουρλιάζει.

Και το δωμάτιο πονάει.

Γλυκό μου,

Ω γλυκό μου εσύ δωμάτιο.

Ω σάρκα μου κατεστραμμένη και

Αίμα μου που σιγά σιγά καις και βράζεις κάτω απ'τις τάβλες.

Οι κραυγές μου είναι βουβές.

Φωνάζω και κανείς δεν με ακούει.

Τρέμω και κανείς δεν βλέπει το τρέμουλο.

Δακρύζω και κανείς δεν κοιτάζει τα δάκρυα.

Πεθαίνω και κανείς δεν με βλέπει να πέφτω.

Πέφτω.

Πέφτω.

Πέφτω.

Κάθε μέρα πέφτω.

-Janet.