My Beloved Coe

-2-

မင်းကတော့ မင်းရဲ့နေဓဒူဝအလုပ်ကလေးဖြစ်တဲ့
ထမင်းစားဆင်းချိန်ဆို ဆင်းဆင်းချင်းအိမ်သာသွားပြီး
မုန့်စျေးတန်းမှာရှိတဲ့သူငယ်ချင်းတွေနားကို
ခဏစကားပြောပြီး အဆောင်ပြန်နေတုန်းပဲ
ကိုယ်ကလည်း မင်းကို အရင်လို ငေးကြည့်နေရတုန်း။

ကိုယ်သိတဲ့ အမည်းရောင်အနွေးထည်လေးကိုဝတ်ပြီး
ကုပ်ကုပ်ကလေးကျောင်းထဲဝင်လာတဲ့ကောင်လေးဟာ
အရင်ထက် နည်းနည်းလောက်ပိန်သွားသလို။
ချစ်စရာကောင်းတဲ့မင်းဟာလည်း
ကိုယ့်ကို အရင်လို ချေနေဆဲ။

ကောင်းကင်တစ်ခု၊ မြို့တစ်မြို့ အောက်မှာအတူတူ
ရှိနေပါတယ်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ကျေနပ်ရတဲ့ကောင်ကတော့
ကိုး ဆိုတဲ့အမည်နာမလေးအောက်မှာ ရူးသွပ်နေရတုန်း။ တစ်ချိန်ချိန်မှာ ပြန်ချစ်လာနိုးဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရင်မောရတယ်။

သံသရာအငူအစွန်းလေးတစ်ခုခုမှာတော့
တစ်ကိုင်းထဲနားမယ့်ငှက်ထက်
တစ်လှေထဲစီးရမယ့် သံသရာခရီးသည်ပဲဖြစ်ချင်တယ် ကလေးငယ်ရယ်။
သခါင်္ရတရားကိုမှတ်ရင်း အိုခြင်းနာခြင်းသေခြင်းတွေကို
မင်းလက်တစ်စုံနဲ့သာ ဖြတ်သန်းချင်ပါတယ်။

နို/၁၃/၂၀၁၈