(Zawgyi)
ေလွကားအတိုင္း အသာတက္လာမိေသာေျခလွမ္းေတြ။ ပင္ပန္းမႈေတြ႐ွိေနေပမဲ့ အသက္႐ွင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္သင့္တာေတြလုပ္ေနရသည္။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ပင္ပန္းေအာင္လုပ္မိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကေရာစိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္႐ိုးလား။ နာၾကင္ေစတာထက္ ကိုယ္က အဆမ်ားစြာပင္ပန္းရသည္။
"Jun Myeonေရာက္ၿပီလား"
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကို"
"ဆရာဝန္ကိုေသခ်ာပို႔ေပးလိုက္ပါ မန္ေနဂ်ာ Yoo။ ႂကြလာေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"စိတ္ပင္ပန္းလို႔ အားနည္းသြားလို႔ပါ။တအားပူပန္ဖို႔မလိုတာမို႔ လိုအပ္ရင္ အခ်ိန္မေရးဆက္သြယ္ေပးပါ"
"ေကာင္းပါၿပီ"
အစ္ကိုHanulက သူ႔လက္ထဲက ေဆးအိတ္ကို မန္ေနဂ်ာအားေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ ဆရာဝန္ျဖစ္သူနဲ႔ စကားေျပာေနတာမို႔ Jun Myeonလည္း အသာေလးရပ္ေနလိုက္သည္။
ဆရာဝန္က သူတို႔ကို အ႐ိုအေသးေပးကာ ဆင္းသြားေတာ့မွ စကားစတဲ့ အစ္ကို။
"အသက္ႀကီးလာေတာ့ ေမေမ့ကိုပိုလြမ္းလာၿပီထင္တယ္။ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟန္ေဆာင္ေနေန သိသိသာသာ အားကေလ်ာ့သြားတာ။ ဆယ္စုႏွစ္ေတြေက်ာ္လာခဲ့ ၿပီးေပမဲ့ Daddyက ခုခ်ိန္ထိအသားမက်ေသးဘူး "
စိတ္မေကာင္းဟန္တဲ့ ေျပာတဲ့အစ္ကို Hanulက သူ႔လက္ေတြကိူ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္ထားရင္းနံရံကိုမွီကာ Daddyအခန္းဘက္တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္းေျပာတာမို႔ Jun Myeonလည္းလိုက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ကြၽန္းတံခါးထူႀကီးရဲ႕တစ္ဖက္မွာ Daddyဟာ ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ခံုထက္မွာထိုင္ေနရင္းျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ေမေမ့ပံုကိုၾကည့္ကာျပံဳးေနလိမ့္မယ္။
ဒီႏွစ္ေတြမွာ Daddyေဘးမ႐ွိႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ဒါဟာ ေမေမ့ရဲ႕ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ၿပီးတိုင္း Daddyရဲ႕ ပံုစံ။ ဒီႏွစ္ေတာ့အသက္ႀကီးလာတာလည္း ပါပါလိမ့္မည္ ။ Daddyတစ္ေယာက္ မူးလဲ မတတ္ျဖစ္ရသည္ေလ။
ညက Concertၿပီးေတာ့ Jun Myeonသိပ္ပင္ပန္းေနတာမို႔ တိုက္ခန္းကိုပဲ တန္းျပန္လိုက္ၿပီး အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ၿပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည္မို႔ ပို႔ထားေသာ Messageေတြကို မနက္မွျမင္ကာ အခုလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
