"İnsanların sevdikleri ve sevmeye çalıştıklarına alışıyordu. Küçük bir bebek nasıl şurdan burdan duyduklarıyla kavrıyorsa hayatı, öyle öğreniyordu o da. Küçük bir bebek nasıl doğduğundan beri nefes alıp vermeyi biliyorsa öyle biliyordu o da bu hayatta yardımına ihtiyaç duyan birileri olduğunu. Elini tuttu birilerinin. Kaldırdı birilerini. Kimisinin çok yüksekte olduğunu düşünüp indirdi onları oldukları yerden. Ve hayata böyle iz bırakabileceğini fark etti."
Bitmişti. Sustum. Hiçbir şey söylemek istemiyordum. Ona karşı söylediklerimde haklı olduğumu düşünsem de pişmandım. Söylememeyi yeğlerdim. Bazı gerçekler kabuklarının altındayken daha iyi görünür. Kaplumbağalar gibi.
"Hiçbir zaman süper kahraman olmam gerekmedi."
"Benim olmam gerekti. Senin için." diyorum.
"Benim için." Başını sallıyor. "Süper kahramanım olduğun için teşekkür etmeyeceğim, sen teşekkürü sevmezsin."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
mozart'ın tablosu
Short Story"Bu Mozart'ın tablosu." "Mozart müzisyendi." "Eh, bir resim yapsa buna benzerdi." dedi etrafına çöplerin yığıldığı fıçıya bakarken.
