Us Against All Odds

Kabanata 5

No good at goodbye's

We rushed to the hospital. Habang papalapit kami sa room na kinaroroonan nila papa ay
mas lalong lumalakas ang tibok ng puso ko.
Gumapang saaking mga paa and kaba papunta sa mga malalamig Kong kamay.

Pinihit ko ang pintuan gamit ang nanginginig kong mga kamay.
Nadatnan ko si papa na nakaratay sa kama ng hospital, puno ng sugat ang kanyang mga Matawan at napakaraming tubo ang nakasaksak sa kanya.

Marahas na tumulo ang aking mga luha. Oo. May galit ako Kay papa pero ama ko pa rin siya. Sa kabila ng mga Hindi magandang ginawa niya saakin ay Hindi ko pa rin mababago ang katotohanang ama ko siya at ang dugong nananalaytay saaming ugat at iisa.

Binalingan ko ng tingin si Carisa. Halatang namumugto rin ang mga mata niya. Sa kaiiyak siguro.

"Tell me! What the hell happened?" Napasigaw ako sa harapan niya.

"It was an accident. Sumabog ang restaurant ng hotel at nagkataon na nandon kami ng papa mo." Umiiyak paring utas niya.

"Accident? Really? Then why kahit isang galos wala ka? Don't tell me umilag yung aksidente sayo?" Sarkastikong tanong ko.

Saglit siyang natigilan. Hindi siya nakapagsalita kaagad. Tama naman ang sinabi ko diba? Kung totoong aksidente yon, bakit wala siyang sugat? So funny!!

"I was out because someone called me. Altaire please, wag ngayon." Mejo kalmadong sagot niya.

Do you think naniniwala ako? Psh!

Nagulat kaming pareho ng kinakapos na sa hininga si papa.

Oh my god!! "Help!! Anong ginagawa mo diyan? Tumawag kana ng doktor!" Wala sa sariling sigaw ko kay Carisa.

Gosh! Gosh! Gosh! Hindi na ako mapakali sa tabi ni papa.
"Pa, I'm sorry! P-lease. P-lease, don't leave me!" Gumaralgal na ang boses ko.

"Pa, come on! This is not funny!" Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni papa.

Nagsipasukan ang mga doktor at agad kaming pinalabas.

Iyak parin ako ng iyak. Nanginginig ang aking mga binti at nanghihinang napaupo sa sahig.

"Sshh! Altaire, everything will be ok. Just pray and tibayan mo ang loob mo." Si marga na nakayap na pala saakin.

"No Marga! Hindi ko kakayanin pag nawala sakin si papa." Tuloy tuloy sa pagbuhos ang aking mga luha.

"Trust your papa. He can surpass death, shhhh." Pagpapatahan niya saakin.

Humagulgol ako ng humagulgol.
Maya maya'y lumabas ang doktor.

"Who is the closest relative of the patient?" Tanong ng doktor.

"I'm his wife." Pagpiprisinta ni Carisa na agad nagpakulo ng dugo ko.

"I'm his daughter doc. Let me know what happened please?" Pag aapila ko.

"Sorry but we only talked to adults."-doktor.

" but I'm also his family. Please tell me what is going on." Napalakas na ang boses ko at namamaos na rin. Hindi nila ako pinansin at agad na iginaya ng doktor ang pinto at pinapasok si Carisa.

"Please let me in. I want to see him. P-please!" Pagmamakawa ko.

"Altaire, kahit ngayon lang makinig ka naman."  Hindi na rin napigilan ni Carisa ang pagtaas ng boses niya.

"I'm so damn worried. Anak niya ako at Hindi niyo maaalis sakin ang mag alala. Parang awa mo na hayaan niyo akong makita siya." Tuloy tuloy sa pagbuhos ang aking mga luha.

Wala ng nagsalita ni isa pa kaya naman pumasok na ako.

Nanlumo ako ng makita kong tinatanggal na ng mga nurse ang mga tubong nakakabit sa katawan ni papa.

"Bakit? Anong nangyayari? Tell me!"
Wala sa sarili Kong nilapitan si papa.

Kitang kita ng dalawang mata ko na Hindi na humihinga ang ama ko. Why??

Nilapitan ko ang doktor at niyugyog ang kanyang mga paa.

"Do something to save my dad. P-please! I'm begging you!" Pagmamakaawa ko.

"I'm very sorry. The burn on his body is too much that led to some complications. We did our best but his body surrendered." Pagpapaliwanag niya saamin.

No way! Kilala ko si Papa. He's strong enough para sa kahit na ano.

"If you really did your best then  why he's not awake and stable?" Sigaw ko sa doktor.

"You're too young to understand, dear." Mahinahon namang tugon niya pero hindi talaga ako satisfied.

Oo. Bata lang ako pero pagdating sa mga ganitong seryosong usapan nakakaintindi ako.
Tapos sasabihing 'I'm too young to understand' wtf!

"I think it's best to leave you here and say goodbye to him. Talk to him now, he can still hear you." utos niya at dali dealing lumabas ng kwarto.

"P-pa! Why? *hik* Akala ko ba *hik* babawi ka *hik* saakin? Its my birthday and yet nandyan ka na nakaratay. Pa, p- please bumangon kana diyan umuwi na tayo. Sniff*"
humihikbing paki usap ko sa tabi ni papa habang mahigpit na nakahawak sa kanyang kamay at nakaluhod.

"I'm sorry Hon! Hindi kita nailigtas sa pagsabog. I- I'm really really sorry!" Lumuhod na rin si Carisa sa kabilang side ni papa.

Napuno ng iyakan ang loob ng kwartong iyon at naramdaman ko na ang mahigpit na yakap ni Marga.

"Ganyan talaga ang buhay Altaire. Sssshh! Makakaya mo 'to. I'm always here. Kami ng mga kaibigan natin huh? Ssshh tahan na." Sabi niya habang nakayakap parin saakin.

"Sana ganon lang kadali eh! Pero Hindi! Nawala saakin si Mama pati ba naman si Papa? Sino nalang ang mag aaruga saakin?" May bahid ng pait at sakit ang mga sinabi ko.

"Kung nasan man ngayon ang papa mo, sigurado akong ayaw ka niyang nakikitang umiiyak." Singit ni Carisa .

Uminit bigla ang ulo ko. Kaya Hindi ko na napigilan ang sarili ko.
"Anong gusto mong gawin ko? Mamatay sa kakatawa? Hah? Kung ikaw Hindi ka nasasaktan sa pagkawala ng Papa ko na 'asawa' mo, pwes  ibahin moko! Ang sakit sakit!"

"Nasasaktan rin ako pero pinapatatag ko lang ang loob ko! Mahal ko ang papa mo pero tanggapin nalang natin ang nangyari-" pinutol ko ang sasabihin niya.

"Tanggapin nalang? That fast? Sinong niloko mo?"

"Let's just say goodbye and accept his fate altaire. That's the best thing we can do for him." Sigaw niya sa mukha ko.

"There's no good at goodbyes! He may be dead but I won't say goodbye to him easily just like what you want me to do!" Matigas at may paninindigang sagot ko sa kanya.

"Magluksa ka naman kahit ilang minuto lang." Inis na singhal ko bago lisanin ang ospital.