Game Bağımlısı / / ChanBaek

🎮2🎮

Bu bölümü keiraexo'ya ithaf ediyorum. Keyifli okumalar.

  "Derhal kapıyı açın! Park Chanyeol hangi cehenneme gittiğini bulamayacağımızı mı sandın? Kapıyı açmadığınız her saniye bir çocuk ölecek."

  Kapıdaki sesler oyuna odaklanmamı engelliyordu. Söylediklerini yapabilecek kişilerdi, bunu biliyordum ama şu an yanamazdım. Eğer şimdi oyunda kaybedersem gerçek hayatta da kaybederdim. Hayatı bilgisayar oyunları gibi görmek ve buna göre yaşamak benim suçum değildi.

  "Seni lanet olası herif neden peşinde adamlar olduğunu söylemedin?"

  Baekhyun'a büyük bir şokla bakıyordum çünkü elindeki gaz suikast silahını bana doğru tutuyordu.

  "Dün gece beni eve alırken zaten söyledim. Unuttun mu? Ayrıca elindeki 1950'ler den kalma değil mi?"

  Kısa bir süre düşünüp silahını indirdi.

  "Tüm gece oyun mu oynadın? Ne çeşit bir manyaksın?"

  Ah, yakalandığımı unutmuştum. Bir dakika! Lanet olsun, kırmak üzere olduğum rekoru yanmam sonucu kıramamıştım.

  "10 saniye kaldı, Park Chanyeol! Tik tak tik tak tik tak zaman geçiyor."

  Hiçbir çocuk ölmeden aşağı insem iyi olurdu. Aksi takdirde katil gibi hissetmek istemiyordum.

  Baekhyun ile beraber aşağı inip kapıyı yavaşça araladık. Daha doğrusu Baekhyun araladı. O önde ben arkada duruyordum.

  "Ne var ihtiyar? Ne diye kapımın önünde bağırıp duruyorsun?"

  Söyledikleri karşısında yutkundum. Ben asla böyle konuşamamıştım.

  "Dün gece Park Chanyeol'ü evine sen mi aldın?"

  Birazdan ölüm fermanıma imza atılacak gibi hissediyordum. Tanrım, lütfen Baekhyun beni öldürmesin.

  "Evet ne olmuş? Sorunun varsa söyle ihtiyar. Sana ayıracak vaktim yok. Ben kafana sıkmadan sadede gelsen iyi olur. Evimde rahatsız edilmeyi sevmem."

  Sakin ol Chanyeol. 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10. Nefes al, nefes al.

  "Bugünden itibaren Park Chanyeol'ün kocası olacaksın. İstesende istemesende serseri."

  Baekhyun silahın soğuk namlusunu alnıma yerleştirdi.

"Bu yaşlı bunak ne diyor? Bana söyleceklerin olduğunu düşünmeye başladım. Konuş."

  1,2,3,4,5,6,7,8,9,10. Sakin ol.

  "Doğru söylüyor. Üzgünüm Baek. Eğer evden tek başıma çıkmayı başarırsam beni evine alan ilk kişi erkek ya da kadın fark etmeksizin eşim olmak zorundadır. Sana nedenini henüz açıklayamam. Özür dilerim."

  Yutkundum. Bana öyle sert bakıyordu ki cehenneme gitmeyi diledim.

  "Ben kimsenin eşi olmak zorunda değilim. Sizde siktirin gidin."

  Kapıyı kapatacağı esnada silah sesi duyuldu. Kanımın donduğunu hissedebiliyorum.

  "Evlenmeyi kabul etmezsen çocuklar ölmeye devam edecek Bay Byun. Tekrar düşünün."

  Yumruklarımı sıktım. Arkaplanda bir annenin acı dolu feryatları kulağımı doldururken Baekhyun'a bakıyordum. Gerçekten eşim olacak mıydı? Dişlerini sıktığını ve kasıldığını gördüm.

  "Pekâlâ, olacağım. Seni ruh hastası çocukları serbest bırak!"

  "Doğru karar Bay Byun. Düğününüze geç kalmayın. Buyurun lütfen, önden eşlik edin."

  Evden çıkmadan önce Baekhyun'un nefret dolu bakışlarını üzerimde hissettim. Gözlerine baktığımda ise boğazıma yumru oturdu. Umarım bir gün beni sevmeyi başarabilir. Tanrım eğer beni duyuyorsan lütfen Baekhyun beni sevsin. Buna ihtiyacım var. Birinin beni sevmesine ihtiyacım var.

Bölüm Sonu.

Evet efenim bir bölümün daha sonuna geldik. Sonraki bölüm görüşmek üzere 😘😘😘