A Memory of Him (TBIH 2) COMPLETE

Chapter 14

The afternoon breeze is cold kapag dito ka sa dalampasigan pumirme. Marami na rin tao ang bumalik sa loob ng resort, only few couple stayed and feel the breeze of the beach.

Nakaupo lang sa ako sa bench habang si Crix nakatayo at nakatalikod sa akin. He wants to talk about something and weve been here outside for like five minutes already pero hindi pa rin siya nagsasalita.

"Crix?" I cut the awkwardness dahil sobrang seryoso niya.

He turned around and creases his forehead hanggang sa napalitan ng concerned expressions.

"Im sorry. Ang dami ko lang kasi iniisip ngayon."

Napakunot noo ako.

"Bakit?"

Is it because of me or is it because of Sophia? Narinig niya kaya ang usapan namin ni Sophia kahapon that he's here or its the other way around at sinabi na sa kanya ni Sophia ang katotohanan?

"Its about Sophia."

Bigla akong naalarma. Bigla akong natakot at kinabahan.

"W-why?"

He turned around to look at the people aways from us tsaka siya umupo sa katabi ko rin bench.

"I know everything."

Napatingin ako sa kanya habang siya ay nakayuko lang. Ano bang sinasabi niya?! Did he really knows everything?

"What do you mean? Anong pinagsasabi mong alam mo na ang lahat?"

He looked at me.

"I remember you, Colley. I remember everything about us. Lahat alam ko. Alam ko rin na ang mga gamot na binibigay sakin ni Sophia ay gamot para mas makalimutan ang lahat ng alaala ko. Alam ko rin na may sakit na cancer si Sophia."

Halos manigas ako. Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi niya. All this time he remembers me but he never said anything and worst of all, alam na niyang may sakit si Sophia?!

Is this some kind of pity sa babaeng yun thats why he stayed?!

Napatayo ako at inis na hinarap siya.

"Why you didnt inform me all this time?! Bakit nagdrama ka pa na hindi mo ako kilala? Youve been lying to me all this time?!"

Bigla siyang nagulat at napailing.

"No, Colley. I just thought that this is the easy way and the right way para mapagbigyan namin si Safiya sa gusto niya ."

"Kung ganun alam mo rin ang tungkol sa plano ni Sophia?!"

Akala ko wala ng mas sasakit pa sa mga pagsisinungaling niya but Im wrong. Mas may malala pa pala dun.

"Yes." he said, not thinking twice.

Bigla akong nanginig. Nagpapawis na rin ang mga kamay ko dahil sa takot at kaba. I dont want to ask him the question that Ive been thinking dahil natatakot akong masaktan kapag sinabi niya ang totoo at di ko gusto ang sagot.

"D-do you love him already, my lhubs?" nanginginig na tanong ko at sa di inaasahan ay napatumba na lang ako bigla sa abuhan.

"Yes, Colley. I love her already and I want to stay with her."

Mabilis na tumulo ang mga luha ko nang marinig ang sagot niya. Bigla kong naramdaman ang pasan ng mundo sa likod ko at para akong tinapunan ng malamig na ice bucket dahil sa mga narinig ngayon.

Im done. Finish na. I dont have the will to pursue more. Bakit pa ba ako susulong kung ang taong pinuntahan ko dito ay ang siya na mismo ang nagsabi that he loves the other woman and not me.

Oo nga naman, bakit niya naman ako pipiliin kung may babae na siya ngayon. He doesnt feel any pity about the woman but only love. Yun yung masakit eh, yung makita mo sa mga mata niya that he really cares about Sophia.

"Colley are you ok?" dinaluhan niya ako pero tinulak ko siya palayo. Natigilan siya.

"Tama na, Crix. Sobra sobra nato eh! Useless lang pala ang lahat! Now I understand, hindi mo na ako mahal pero sana, sinabi mo ma nung una pa para di na ako nagmukhang desperada at kawawa!" inis kong sigaw at natahimik lang siya.

"Im sorry. I know this is nothing but I want to tell you something." mabilis niyang hinawakan ang kamay ko.

"Safiya is not my daughter. Hindi ko siya anak but an orphan na iniwan ng ibang babae sa hospital na tinatrabaho ni Sophia. We adopt her when I was still in amnesia and believe she was my daughter. Sana wag kang magalit sa bata. We just want her happiness and I want also to give Sophia happiness."

Natulala ako at napayuko. Im done. Im finished. Tama na. Naiintindihan ko na. Ako na ang masama! Ako na ang kontrabida! Suko na ako, I dont want to fight anymore dahil lahat ng ginagawa kong ito ay puro useless lang. Walang patutunguhan.

"Just leave me already." hindi ko na kaya pa ang isang katotohanan na lalabas sa bibig niya ngayon.

"Im very sorry, Colley. Please, open your eyes for everyone.. Please open your heart for Calix, mahal ka ng bestfriend ko. He's more worth it for you na hindi ko naipakita sa iyo noon. Please, Colley. Be happy and live."

Naiyak na lang ako nang dahan-dahan niyang binatawan ang kamay ko at umalis sa harap ko. Naiwan ako na umiiyak at nakaupo sa abuhan. Marami na rin ang tumitingin sa akin pero wala akong pakialam.

Bakit ba nauwi sa ganito ang mga nangyare sa akin? Do I really deserve this? He wants me to be happy and be open about everything. He's telling me na bigyan ko ng chance si Calix? Is it the right thing to do? Is it?

Authors Note: Isang pabitin na chapter para sa inyo. Advance merry Christmas my dear readers! Aishteru!